Pruimen

Vandaag gaan we naar de bomenkwekerij voor de Prunus Quetsche Zimmer. Op het nippertje. We zijn zo uitgeput van het heen en weer rijden op smalle bochtige weggetjes in de dichte mist dat we tot twee uur slapen, en dan doe je het gordijn open en blijkt de mist weg.

Misschien vinden jullie het wel gezeur, die mist, maar die was onbeschrijfelijk. Echt slechts enkele meters zicht. vooruit en achteruit, En als je per ongeluk naar boven keek was daar soms een stralende sterrenhemel. Onbegrijpelijk.

Het was echt enerverend. Je hebt geen idee waar je rijdt en wanneer er weer een bocht komt. Gisteren op de N19 zat er een vrachtwagen achter mij, die vond dat ik met mijn 80 km/u te langzaam reed. Behalve dat hij op een gegeven moment op mijn bumper zat deed hij er ook nog het grote licht bij aan. En ik dan weer op de rem trappen. Je kreeg er nek- en schouderklachten van.

Enfin. Nu zien we pas extra hoe mooi het hier is. De vakantie is nagenoeg voorbij, resten nog de laatste stuipen. Een daarvan is de pruimenboom. Gelukkig zijn we voor sluitingstijd.

Fascinerend om te zien hoe vanzelfsprekend zo'n kweker zo'n boom snoeit. Ik herinner mij hoe het snoeien - toen ik ooit een tuin had - een eeuwig vraagstuk was. Waarom er geen boek was met duidelijke eenvoudig na te volgen alfabetische snoei-instructies begreep ik niet.

Deze kweker geeft instructies meer van hoe diep de kuil en de kluit moet, en dat de witte stip naar het noorden moet. Op zijn Frans. Ten minste, dat is wat ik begrijp. Ik begin acuut een beetje aan mijzelf te twijfelen: she is hearing things... Bobby heeft dat niet, die is gewoon blij: twee horen meer dan één, zegt hij.