Middenrif

Het Balkan Vrouwenkoor. Ik ga er een beetje met een steen in het hart naar toe. Leen gaat niet mee, bij nader inzien, want Ekfa heeft op dinsdagavond Engelse les. Dan is het Leens beurt om bij Riemer te blijven.

De hele avond is vreemd en onbegrijpelijk. Alleen al de weg er naar toe! Het koor oefent in een Broedplaats aan de Wenckebachstraat. Dat is een stukje onbekende stad bij de Hell's Angels, de Bijlmer Bajes en de studentencontainerwoningen. De Hells Angels hebben een feestje. Hoewel, feestje? Zeg maar gerust féést. Gewoon doorfietsen, Jantje.

Ik mag een uur kennismaken, dan is het pauze en moet ik voorzingen, en dan besluit de dirigente of ik mag blijven.

De Balkandirigente met haar Balkan-accent, haar Balkan-aanwijzingen. We moeten met het middenrif zingen. Aanknijpen. Als een sirene. Als je dat niet doet, zegt ze dat je 'leeg' zingt. En de handgeschreven partituren met Balkantekst. On-be-grij-pe-lijk. Het liefst ren ik weg. Kan ik niet. Wil ik niet. Maar toch blijf ik. Ik mag bij de diepste alten. Het avontuur zelf. Dat wilde ik toch aan?