Brutaal en bidden

Gisteren gekocht - bij Broese - en vandaag gelezen: Blond, brutaal en bidden van Mariska Orbán. In de hoop dat zij iets zinnigs weet te formuleren over waarom dat is dat ik met een zekere regelmaat naar de H. Mis ga. Terwijl ik toch mijzelf als een ongelovige beschouw. ('Ik kom hier enkel Heer voor de muziek'.)  Ik zou willen dat een jong persoon met een gewoon taalgebruik kan overbrengen wat daar gebeurt. Waarom dan niet een jonge vrouw die hoofdredacteur is van het Katholiek Nieuwsblad. Wier ambitie het is om haar rooms-katholieke geloof uit te dragen en te verdedigen.

Orbán werd het afgelopen jaar bekend dankzij haar 'abortusrel'. Het moge duidelijk zijn: ze hangt een anti-abortus standpunt aan. In haar krantschreef ze een persoonlijke brief aan VVD-kamerlid Jeanine Hennis-Plasschaert over abortus en miskramen. Het leverde haar 350.000 boze tweets op, duizenden hatemails, honderden doodsverwensingen en tientallen doodsbedreigingen. Iedereen wilde haar interviewen: ze kwam bij EO-radio, bij Pauw & Witteman....

Dit boek gaat met name over deze rel: die heeft haar eerste jaar bepaald. Ach, en dan is het voor mij als vakgenoot echt leuk om te lezen, en herkenbaar hoe je je in conflictueuze situaties kunt opstellen, maar een antwoord op de vraag waarmee ik begon vind ik er niet. Ik vind haar heel traditioneel: huisje boompje beestje. Zo-heeft-God-het-bedoeld,-zo-is-het-het-beste-voor-de-mens, en dat is een boodschap die ik niet zo boeiend vind. Niet dat ik wat tégen gezinnen heb, echt niet, maar er zijn zoveel andere leefvormen. Als je ziet wat voor mensen er in de Amsterdamse kerken zitten, daar zijn gezinnen echt in de minderheid.