Op de iPad begin ik documentaires te kijken. Uitzendeng Gemist. Dat vind ik op de iPad veel prettiger dan op de laptop. Vandaag kijk ik naar VPRO Tegenlicht van afgelopen maandag, over de protesterende jeugd van tegenwoordig, met name in de mediterrane landen. De Occupy-beweging. In Amsterdam heb ik ze nooit bezocht, bij toeval liep ik er tegenaan (en erin) te London. Geen werk, geen inkomen, nog bij de ouders wonen. 'Ik heb niet gestudeerd om slaaf te zijn', zingt een Portugese zangeres.
Het is intrigerend om naar die jonge actievoerders te kijken die hun (en misschien veler) ongenoegen uiten en er een richting en doel voor proberen te vinden. Het roept herinneringen op aan de crisis en de grote werkloosheid van de jaren tachtig, toen ik zo oud was als deze jongeren nu. Velen van mijn generate waren ook werkloos tussen hun twintigste en hun dertigste. Wij voerden actie, organiseerden een tegencultuur. Achteraf ben ik er best blij mee, dat ik lang niet in het gareel gelopen heb.
De Portugese groep Deolina met zangeres Ana Bacalhau:
'Wie denkt dat protestsongs iets van de jaren zestig zijn, moet dit bekijken. Er zijn live-opnamen van begin vorig jaar, toen Deolinda het liedje voor het eerst ten gehore bracht tijdens concerten in Lissabon en Porto. Elke regel die Bacalhau zingt, wordt met gejuich ontvangen. Ze zingt dat ze van de generatie is die niet betaald krijgt, en dat niet eens erg vindt. ‘Wat ben ik eigenlijk voor stomkop,’ concludeert ze. De tekst gaat over een jonge vrouw die model staat voor hoogopgeleide jongeren die geen passend werk kunnen vinden. Of zich uitgebuit voelen omdat ze een niet-betaalde stage doen.
De impact van het lied, dat zich via internet razendsnel verspreidde, was enorm. Het inspireerde vier twintigers om via Facebook betogingen in Lissabon en Porto te organiseren. Daar kwamen op 12 maart vorig jaar honderdduizenden mensen op af. Deolinda was de stem van de Geração à Rasca, de ‘wegwerpgeneratie’.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten