PTS

Heel veel creatiefs komt er niet uit deze 'retraite'. Het is toch anders dan de vorige keren. Ik heb aan vrijdag geloof ik een beetje posttraumatische stress aan overgehouden. Al die gebedsdiensten, zwijgende maaltijden in de refter en behoeftige mensen. Het is wat veel. Doe mij maar op mijn kamertje. Zelf ben ik ook geloof ik een beetje behoeftig. Misschien moet ik maar even hard huilen. Zou zuster Imma (de gastenzuster) dan komen aansnellen?

Ik moet op de een of andere manier steeds denken aan die keer dat ik met een pistool op de borst overvallen ben op een vrijdagmiddag in het donker. Ik werkte in de lijstenmakerij, was daar in mijn eentje. Uiteindelijk had de overvaller misschien maar vijftig gulden meegekregen en had ik me verstandig koelbloedig gedragen, maar toen hij weg was leek het alsof er niets gebeurd was en dacht ik dat niemand me zou geloven. Ik wilde er almaar over praten, en praten, en praten, maar het hielp niet. Zo voel ik me nu weer. Ik stuur dus maar wat sms-jes naar deze en gene: Read My Blog. Langzaam druppelen wat reacties binnen. Dat doet goed.

Heb wel boeken mee, maar lezen gaat niet. Voor tekenen geen inspiratie. Een símpele mandala wil net. Voor de eierliefhebbers onder ons.