Mijn boeddhistische buurvrouw en ik krijgen steeds meer band. Zij heeft vorig jaar telkens als ik weg was de suikerzieke Vespa geprikt, met dezelfde ijzeren discipline dagelijks om 07u en 19u (of als dat niet ging 08u en 20u), en nu geeft ze als ik dat vraag Rooie en Gele wel eens eten. Een paar weken geleden is haar kat overleden. Toen kreeg ik haar droogvoer.
Nu gaan Rooie en Gele op stap over de balkonrand. Ze eindigen tot nu toe steeds bij háár. Twee appartementen verder. Ik ben onrustig, want waar zijn ze toch, maar tot nu toe zijn ze dan bij haar. Zij gelukkig.
We sms-en dus nu regelmatig: 'Zijn ze bij jou?' 'Ja, ze zijn bij mij.' 'Mogen ze nou weer naar mij?' 'Nou vooruit, ik zet ze terug op de balkonrand.' En ik maar lokkende geluiden maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten