We zitten zoals gezegd in een van de drie vakantiehuizen van Wolfgang en Martina en als je de foto's van de verbouwing bestudeert hebben ze eem meesterwerk neergezet. In 1980 was het een ruïne zonder dak. In 1995 was de eerste versie van het huis klaar, wat echter nogal smal en krap was, waarna ze er bijgebouwtjes aan zijn gaan timmeren. Die die later weer zijn gaan verfraaien met natuursteen. Dit alles met een Duitse smaak. De materialen zou je zelf niet uitkiezen, zeg maar. Het meest fascineren is de superdouche, zoeen als ik nog nooit gezien heb en die hoge verwachtingen opwekt qua massagestralen. Wil ik óók, dacht ik meteen, want ik houd erg van douchen. Het valt erg tegen. Het zijn dunne piesstraaltjes, waar ze ook uit komen.
Het Ikea-gehalte is in de zomerhuisjes hier hoog. Ik wed dat we een dezer dagen wel langs de Ikea-vestiging van de Azoren rijden.
Wat ik na de botanische tuin op Faial nu wel jammer vind dat Wolfgang und Martina alleen een soort weiland voor het terras hebben gemaakt. Wel veel uitzicht op de Oceaan, dat is mooi, maar geen beschutting tegen de genadeloze zon. Wat biedt een gevarieerde boemen- en bomentuin veel genot, genoegen, kleuren, geuren, vogels, verrassingen, schaduw, prieeltjes, en wat al niet, in vergelijking tot alléén een grasveld. Ik snap ook dat dit minder werk is en dat daar voor een echtpaar op leeftijd ook wat voor te zeggen valt.
Gelukkig hebben we vandaag weer bewolking.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten