Kwast

Gelezen: 'Giovanna's navel' van Ernest van der Kwast. Ook weer op de Kobo. Heel mooi. Ik kocht het niet eerder vanwege de omslag: een foto van jeugdige weelderige zanderige vrouwenbillen, ik kon geen verband bedenken tussen die foto en zijn vorige door zo mij zo gewaardeerde boek 'Mama Tandoori'.

Dit is een bundel verhalen over tachtigjarige mannen. Mannen zonder vrouw. Ze hebben nooit een vrouw gehad, of ooit wel een kort moment of ooit van een gedroomd. En nu is het levenseinde bijna daar. Het maakt niet uit of ze groots en meeslepend leefden of allesbehalve. Ze waren appelplukker, conducteur op een kabelbaan, industrieel. Er is in de verhalen het heden, er zijn de beelden uit de jeugd, en die van de eeuwigheid van het werkend bestaan. De verhalen spelen in Italië en in Zuid-Tirol, waar Van der Kwast zelf ook woont. Ik vind het mooi, het is wat het is en dat was het dan.

Het laatste verhaal vertelt over het leven van een Nederlandse schrijver die in Zuid-Tirol komt wonen en dan windt dat leven zich af tot het einde wanneer hij tachtig is. Mèt vrouw, die ondanks alles bij hem gebleven is.

Ik vind het mooi zoals Kwast spiegelt en bespiegelt, zo ontzettend tussen de regels door en toch niet ingewikkelder dan nodig. Ik zie hem in dat dorp met de oude mensen praten, hun verhalen tot zich door laten dringen, ze optekenen en zichzelf ermee vergelijken.