Stedelijk

Er is in de middag een vergadering als een modderpoel. Ik ga er verder niet over uitweiden, maar geen een te behandelen punt komt tot een conclusie.

Dan ga ik maar naar het nieuwe Stedelijk, waarover ik niet kan ophouden te roepen hoe fijn en belangrijk het is dat het er weer is. Dat een stad als Amsterdam dat nodig heeft. En Utrecht ook. Ook al begrijp je het allemaal niet, er is een vrije geest die waait en waart. Op donderdagavonden is het Stedelijk tot 22 uur open.

Will, ga je mee? Ja! Het gaat nog niet allemaal vlekkeloos. Ook museum (her)openen is mensenwerk. Er is nog geen routine. Het eten in het restaurant is uitgesproken flets. De museumjaarkaart-automaat doet het nog niet. De rijen voor de kassa's zijn onduidelijk en niet op groepen berekend. Soit. Het is ná de kassa lang zo druk niet als je zou verwachten. In de zalen met onbegrijpelijke kunst staan suppoosten die het ook niet weten. Het nieuwe Stedelijk is nog niet àf, zullen we maar zeggen. Maar het is goed dat het weer open is, zeggen we. We hebben het gemist.

Eigenlijk dwalen we alleen maar een uurtje rond. Tasten het gebouw af. Volgende week weer en dan meer. Rineke Dijkstra en Marlene Dumas vind ik het toegankelijkst. We kunnen zeggen dat we er geweest zijn. En dat we weer gaan.