Congresseren

In het onlangs van de persen gerolde kwartaalblad van een collega staat een foto van zijn laatste congres. 'n Enorm boeiende foto, maar dit terzijde. Wij hebben het nooit over elkaars bladen. Maar tot mijn schrik zie ik mijzelf op deze foto staan. Midden-rechts-voor, zeg maar. Weliswaar van de achterkant, en niemand zal me herkennen, maar toch. 

Het zijn van die congressen met louter mannen-in-pakken. Ik heb daar een enorme hekel aan. Nu zie ik dat ik me die dag aan de dresscode aangepast heb! De volgende keer ga ik weer kleurig  in vol ornaat!

Bij dit congres hadden ze wat nieuws bedacht. We moesten na elke toespraak aan tafel na-discussiëren over de spreker, om er wat dynamiek in te brengen. Van de (slechts) drie personen aan onze tafel wist eigenlijk niemand wist wat te zeggen, wat een beetje gênant was. Lag het aan ons? Lag het aan de spreker? Lag het aan de stellingen? Na verloop van tijd zwegen we maar gewoon. 

Het was in het World Congress Center in Den Haag. Na afloop kon ik de uitgang van de parkeergarage e niet vinden. Een grapjas had de bordjes Uitgang verkeerd neergezet. Ik reed steeds maar rondjes. En weer, en weer. Het is daar een hele grote parkeergarage. Het was een nachtmerrie. 

Over twee weken is dit congres weer. Ik zie er nu al naar uit!