Klein Venedig

We gaan toch maar wel op reis naar Saarburg, 'n mooi oud stadje aan de Saar, ook wel Klein Venedig genoemd.

Vandaag chauffeurt Bobby me naar Amsterdam op en neer, zodat ik alle vakantiebenodigdheden kan verzamelen: bastel-spullen, tekenspullen, pyjama's, duster, slaapzak, en alle apparaten en stekkers voor electronisch lezen - een tochtje naar de boekhandel zit er nu even niet in. Ik koop onder andere de nieuwe Thomése en Rowling. Zin in lezen.

De weerberichten zijn als vanouds op onze decemberuitjes: grijs, naar en druilerig. Er gaat dit jaar maar even geen bikini mee...

Vermeerderen

Joke is zo aardig om Hoog Catherijne af te struinen naar Green Clay Paste. Ik dacht dat De Tuinen het had, maar ze slaagt bij Reformhuis Erica. Ze vindt er ook nog een potje Vitamine C+zink. Dit alles moet mijn huid en mijn gestel weer zuiveren en mijn verminderde weerstand weer vermeerderen.

Wil je een grote of een kleine tube klei, WhatsAppt ze. Niet kinderachtig als ik ben antwoord ik: Groot. Die blijkt wel erg groot. Maar de verkoopster zegt dat je deze klei ook heel goed als gezichtsmasker kunt gebruiken. En dat ze de pasta zelf ook altijd gebruikt bij menstruatiepuistjes, die dan als sneeuw voor de zon verdwijnen.

Nu zijn de rode vlekken groen. Het wordt steeds mooier.

Gevloerd

Bobby vindt het gelukkig fijn om te zorgen, al valt er nauwelijks iets te zorgen. De kopjes thee die hij brengt drink ik nog niet eens op. Teveel moeite. Ik ben geheel knock out en lig met overal pijn en misselijk en koortsig wat te vegeteren. Schrale troost: doorgaans gaat dat op enig moment wel over en komt er weer leven in de oude kat.

Wonen aan de Klop

Op het Journaal is het nieuws dat mensen van 55-plus die werkloos worden - ook zeggen ze een paar keer 45-plus, geen werk meer vinden en door de nieuwe kabinetsplannen snel tot de bedelstaf zullen geraken. Het beïnvloedt het denken over een huis kopen wel een beetje. Tenslotte waren we twee jaar geleden ook al eens failliet. Zijn die droomwoningen wel realistisch? Wat is er te koop rond de 3 ton?

Woensdags tussen 16.30 en 17.30 is het hek van het bouwterrein Wonen aan de Klop open, staat te lezen op de site van de verkopend makelaar. Ik wil graag een avondje bij Bobby ziek zijn en hij belooft ter ondersteuning helende kippensoep. Als ik toch die kant opga kan ik ook wel bij dit bouwproject langs.

De verkopend makelaar staat hoopvol in de modelwoning te wachten tot er iemand komt. Dus de man beurt helemaal op als ik met mijn bolide snel en scherp achteruit inparkeer.

Van de tien bastionwoningen zijn er nog maar drie verkocht, vertelt hij. Drie hoekwoningen. Ik stel allemaal slimme vragen. Alle bezwaren die ik bedacht had. Klopt het dat de prijs naar beneden is gegaan? Ja dat klopt.

Er zijn ook twee jonge Utrechtse gezinnen die meekijken. Leuk om hún argumenten te horen. In Overvecht waar dit project ligt, (naast het Fort aan de Klop, vlak achter de Vecht, in het kader van Huis aan de Vecht) gaat geen huis meer boven de twee ton, zeggen ze. Veel te duur dit, zeggen ze. Het staat nu voor 284.000 te koop. De huizen worden in april opgeleverd.

Na deze laatste opleving mag ik echt ziek zijn.

Glow in the dark

Toen vorige week de (tennis)arm weer begon op te spelen, tenminste dat dacht ik, besloot ik al dat het weer tijd was voor MeiMei. Toen wist ik nog niet eens van de gordelroos. (GR, schrijft Leen. Het is een taboewoord, geloof ik. Melaats)

MeiMei doet meer dan zeggen: het gaat vanzelf weer over, er is geen behandeling. Zoals de reguliere arts. Ik wil niet weer ten strijde tegen de reguliere geneeskunst, maar toch.

MeiMei legt fijntjes uit hoe alles met alles samenhangt: de tennisarm, de griep met verkoudheden en geen stem, en nu dan die plekken op mijn arm. De afvalstoffen die mijn lichaam nu op deze wijze verlaten. De Longmeridiaan.

Ze behandelt de pijnlijke nek en schouders met haar jadesteen, zet zes acupressuurpleisters in mijn oor en geeft mij een lijstje met allerlei (voedingssupplenten (L-Lysine) en reinigende oliën mee, Green Tea Oil. Ik heb nog niet alle potjes weten te scoren maar ben al erg blij en dankbaar. Green clay paste, ofwel groene leem pasta, wie weet waar je dat kan scoren?

Als ik al die vitaminen slik heb ik wel het gevoel dat ik radioactief kan gaan stralen.

Hani501 zegt opbeurend dat het fijn is dat ik nog zo jong ben, want als je OUD bent kom je nooit meer van die GR af.

Sven Ratzke

Leen had me uitgenodigd voor een try out van ene Sven Ratzke in een huiskamertheater Het Perron in De Jordaan. Het is een heel leuk Jugenstil-achtig theatertje, dat speciaal voor try-outs wordt gebruikt. Ratzke is een Duits-Nederlandse zanger en entertainer. Zijn shows worden omschreven als een mix van modern vaudeville, cabaret en chanson. 

Hij is bijzonder extravagant, een echt theaterdier. Hij zingt en entertaint op hilarische wijze. Op zijn Facebook-pagina schrijft hij over zichzelf: "De Duits-Nederlandse entertainer Sven Ratzke bestormt als een glamoureuze tornado het theater bij nacht. Pers en publiek zijn laaiend enthousiast en betitelen hem als: 'Homme Fatale', 'Enfant Terrible' en 'Paradijsvogel'." Het klopt wel zo'n beetje. Hij is heel sexy. Leen en ik filosoferen wat over het fenomeen sexy extravagante mannen. Hoe anders die zijn dan sexy vrouwen. Veel meer zelfingenomen. Je vermoedt vaak dat ze homo zijn, maar dat is niet altijd zo. David Bowie en Mick Jagger was ook zo als deze Sven.

Al had ik met alle lichamelijke ongemakken misschien beter in bed kunnen gaan liggen, maar deze avond is geweldig. Het was misschien onverstandig, maar ik had het niet willen missen. We gaan groupie van hem worden.

Verminderde weerstand

Zinkzalf heeft een verkoelende en uitdrogende werking.

Het weekend toen ik somberig te bed lag kreeg ik ook nog rode vlekken op mijn arm en pijnscheuten. Die scheuten liepen van mijn elleboog naar mijn wijsvinger. En in het hoekje van mijn schouderblad. Alleen links. De rode plekken werden rode blaasjes. O jé, zeiden we, zijn het waterpokken? Herpes? Gordelroos? Psoriasis? Wat nú weer?

De plaatjes bij deze aandoeningen zijn afschuwelijk. Vooral psoriasis. Ik google ze allemaal in een poging tot zelfdiagnostisering. 'Waar kijk jij naar?!?' krijst op het werk Jeannette. 'Waarom?!? Afschuwelijk!' Zij heeft een heel goed hart. 'Nou nou,' haast ik mij te zeggen, 'zo erg is het bij mij nou ook weer niet.'

Naar de dokter. Daar is wel wilskracht voor nodig, want als je eenmaal na een schier eeuwige in-gesprektoon binnen bent hang je nog een half uur in de wacht. Donderdag heb ik een gaatje, zegt de assistente. Nee, zeg ik, ik wil nú. Dan kan het ineens wèl.

Ze zeggen dat het bij alle huisartsen zo druk is. Ik ben diep onder de indruk van de doktersassistente die het een na het andere geagiteerde telefoontje rustig afhandelt. Al die mensen hebben natuurlijk óók al een half uur in de wacht gehangen.

Het is gordelroos, constateert de dokter. Herpes zoster. Hetzelfde virus als waterpokken. Iedereen draagt het bij zich. Bij verminderde weerstand kan het eruit schieten. Er is niets aan te doen. Het gaat vanzelf weer over. U kunt paracetamol of ibuprofen slikken tegen de pijn en zinkzalf smeren om de blaasjes sneller te laten indrogen. Het is niet besmettelijk. Het duurt ca tien dagen. Alleen als u zich ineens echt ziek voelt moet u meteen terugkomen.

Behalve zinkzalf koop ik ook maar doosjes paracetamol en ibuprofen.

Adagio Cantabile

Wat zal ik eens spelen? Ik speel veel te weinig dezer dagen en ben de meeste liedjes van eerder helemaal verleerd. Dit 'Adagio Cantabile' uit de 'Grande Sonate Pathétique Opus 13' van Ludwig von Beethoven is in deze zetting zo eenvoudig, dat het gáát. Het is jammer genoeg wel een beetje een erg korte versie in mijn pianoboek.

Japanse Schoudermassage

Het is heerlijk om in de nachtelijke uren een nieuwe aflevering van de Japanse Liefjes te maken. Ik heb een nieuwe doos met 24 transparante watercouleuren en nu kan ik nog meer dan voorheen smeren en schmieren. Misschien ben ik langzamerhand weer toe aan een nieuw thema. Maar als ik er dertien heb kan ik een kalender maken... 

Ondertussen leest Bobby populair wetenschappelijke boeken over kwantumfysica. Hij snapt er weinig van maar leest toch door. Ik vind dat hij er maar lezingen over moet gaan houden in het Buurthuis

Teveel Yang?

Mooie foto van Angela Merkel (van Reuters) na weer een mislukte Europese top. Het zijn op de een of andere manier geen fijne tijden, en dat drukt deze foto mooi uit. De wereldpolitiek en de wereldeconomie zullen niet op ieders persoonlijke levensgevoel effect hebben, dat wordt doorgaans door heel andere zaken bepaald. 

Maar als ik naar deze foto kijk vraag ik me af of Angela Merkel wel eens een dag in bed blijft liggen met de dekens over haar hoofd en dat Mannie dan zegt: 'Geeft niks Angela, ik zorg graag voor je. Je bent ook altijd zo stoer. Het Yang-aspect is nogal oververtegenwoordigd in jou... Geef maar eens wat ruimte aan je Yin'

Mijn Eigen Psychiatrische Afdeling

Bobby wil graag naar de sauna maar ik wil niet. Al die dikbuikige mannen met hun klokkenspel, die er niet mee zitten... Nee. Nee. Nee. Mag ik niet de hele dag somberig in bed blijven liggen, ontbijt op bed krijgen en liefdevol verzorgd worden terwijl ik afwisselend lees, mail, blog en slaap? Dat mag. Daar knap ik meteen van op.

Ter algemene opfleuring lees ik de 'psychiatrische roman' Paaz van Myrthe van der Meer. Over een hardwerkende redactrice met een geslaagd leven en een leuke vriend die na een zelfmoordpoging in een Paaz belandt. 350 bladzijden lang over het leven in een Paaz. Voor wie dat niet weet: dat is de psychiatrische afdeling van een algemeen ziekenhuis. Ze zijn er erg op pillen ingesteld. De juiste medicatie. Er zijn veel misverstanden. Disciplines die het onderling oneens zijn. Agressieve medepatienten. Bijwerkingen.  

Er zit herkenning te over in. Ooit had ik een geliefde met een depressie die in een Paaz belandde. En nog meer. Maar dat gaat te ver voor hier.

DeGeneres

Leen zei laatst dat de Ellen DeGeneres-show zo leuk is. Sinds september op de Nederlandse televisie. Elke avond om 19 uur op RTL8. Dat ze verslaafd is. Hoe heerlijk het is om zo'n geestig potteus typje gewoon te zien zijn wie ze is en geliefd. Ze is inderdaad betoverend. Ze danst elke aflevering voor en door het publiek, en al die (hetero)meisjes staan haar toe te juichen.

In de laatste 'Zij aan Zij' stond een interview met DeGeneres aangekondigd, heb ik gekocht, bleek helemaal geen interview te zijn. Maar dit terzijde.

Gisteren schijnt queen of pop Madonna bij haar te gast geweest te zijn in de show, maar toen was ik niet thuis. Toen zat ik bij Thai Tiger Ann over te halen een website voor mij te maken. Maar YouTube geeft uitkomst. Echt rolmodellen zijn ze niet voor mij, Dat is meer Olga Zuiderhoek, dit is me een beetje te oppervlakkig, maar vermakelijk is het wel, dit soort vrouwen.

.

Handyman (en -vrouw)

Dit boek Handyman kwam ter redactie. O wat een leuk boek. Tegenwoordig komen er bij de ijzerwarenspecialist meer vrouwen dan mannen, constateert Ad Fransen in zijn inleiding. Veel vrouwen moeten de klussen in huis tegenwoordig zelf doen. Of ze hebben geen man, of ze hebben een man die ook alleen nog maar handig is met computers en ook niet met klusjes. 

Maar wil je als man een beetje een vrouw, dan moet je toch wel haar klusjes kunnen doen, lijkt Fransens stelling. En voor jezelf en je eigen huis is het ook handig, schrijft hij. Je moet er gewoon een beetje plezier in krijgen.

Het is een héérlijk boek.  Ook voor vrouwen. Ik ben niet erg van klusjes, op generlei gebied, klusjes zijn een noodzakelijk kwaad, vooral omdat je voortdurend tegen je onkunde en onhandigheid aanloopt. En het is zo bevredigend als je een klusje zelf kan oplossen. Zowel voor de onhandige man als voor de onhandige vrouw, trouwens.

Als ik kijk naar de lijst met gereedschap die een (on)handige man minimaal in huis moet hebben, dan is dat wel ongeveer wat Bobby mij de afgelopen jaren heeft laten aanschaffen.

Wat ik extra leuk aan dit boek vind is dat hij niet alleen technische klusjes behandelt, maar evenzeer huishoudelijke klusjes. Hij scheert die klussen over een kam. Over hoe je pannen behandelt, hoe je je wc schoonhoudt, welke schoonmaakmiddelen goed werken, wat er in je keuken niet mag ontbreken. Lekker geschreven. Enorm herkenbaar. Goed Sinterklaascadeau!

Máxima

Waarom maakt Máxima de mensen toch zo blij? Mij maakt ze in elk  geval blij. Hier danst ze met carnavaldansers tijdens een netwerkbijeenkomst in de Jockey Club in Sao Paulo. Samen met WA en een handelsmissie brengt ze een officieel bezoek in Brazilië.

Italiaanse liedjes

Vic van de Reijt bij DWDD. Hij heeft nu een box met Italiaanse liedjes gemaakt: 'Van Caruso tot Conte', waarin hij 70 Italiaanse nummers bij elkaar zocht. Eerder maakte hij al bloemlezingen over Franse chansons, Duitse schlagers, Vlaamse en Surinaamse volkszang. Hij is weer even aanstekelijk nu. Een grappige discussie hebben ze over het liedje Parole Parole, gezongen door ene Mina, dat Matthijs van Nieuwkerk heel erg prachtig vindt en Vic wat minder. Hij heeft de liedjes ingedeeld in drie soorten: de klassieken, de sentimentelen en de liedjes voor ragazzi, de jongensliedjes. Van Nieuwkerk valt voor Van de Reijt duidelijk onder de sentimentali.

Droom

Ann, please, bouw je een galerie voor mij? Ik kan niet wachten tot ze begint en ze kan best nee zeggen, dus begin ik maar zelf. Maar ik kan alleen een blog bouwen, geen website. een blog is chronologisch. Een website kun je indelen, rubriceren, hergroeperen. Dit bouwsel is het niet, qua functionaliteiten, maar toch erg leuk, zo twee uur brouwen. Ja, ik wil een galerie!

Rolmodel

De troost van televisie. Soms. Netty van Hoorn maakte een documentaire over het leven van actrice Olga Zuiderhoek na de dood van componist en jazzmusicus Willem Breuker. Onlangs besloot ze het huis te verlaten, waar ze 28 jaar samen met Breuker had gewoond. Het nieuwe huis van Olga Zuiderhoek gaat over verdriet en het moeten doorleven, over haar kleurrijke carrière en het moeizame proces van verhuizen.

Van Hoorn volgt Zuiderhoek in een jaar waarin ze veel beslissingen moet nemen. Het leeghalen van het huis is nogal een opgave, omdat het pand tot de nok toe is gevuld met muziek: platen en cd's, partituren, muziekinstrumenten en dozen vol herinneringen.

Olga Zuiderhoek komt uit Drenthe, groeide op in Assen. Ze werd begin jaren zeventig bekend door haar spel bij het collectief Het Werkteater. Een groter publiek ontdekte haar met de film Abel van Alex van Warmerdam. Ze onderscheidt zich in eigenzinnigheid en onweerstaanbare humor. Ze was te zien bij theatergezelschappen als Orkater en de Mexicaanse Hond, met Paul de Leeuw in Seth en Fiona en in series als We zijn weer thuis van Wim T. Schippers. Films waarin ze speelde zijn onder meer Theo en Thea en het tenenkaasimperium, Van geluk gesproken, Minoes, Ja zuster,nee zuster, HannahHannah en Tiramisu.  Recent won ze een gouden kalf voor haar rol in de film Süskind.

Silk

Tijd voor een romantische film op RTL8. Silk is een kostuumfilm uit 2007 over een 19e eeuwse Franse zijdesmokkelaar Hervé Joncour die (over land) naar Japan reist. Per koets, trein, te paard, per schip. Het is een reis van máánden. Schitterende landschappen . In Japan ontmoet hij bij een handelspartner een mooie Japanse vrouw en wordt hij smoorverliefd op haar. In Frankrijk begint zijn (eveneens beeldschone) echtgenote Helene een geheime affaire te vermoeden. De beelden zijn prachtig, het verhaal en de dialogen behoorlijk dun. Wel erg lange reclameblokken op RTL8.

Nieuwe Diep

Een avondwandelingetje doet wonderen. Je vraagt je af welk tempo vandaag het beste is: úptempo, of juist een trage loopmeditatie...  Het wordt gewoon nieuwsgierig slenteren. Zo'n sfeerplaatje kan je wel naar de weermannen sturen!

'Het stuk klopt energétisch niet'

Bobby vindt dat ik een blog of een artikelenreeks moet beginnen over wat ik allemaal op het werk medemaak. Dat zegt hij trouwens al jaren. Dat het fijn is voor de mensen om te lezen hoe het tijdens de crisis in bedrijven toegaat. Omdat er overal zulke dingen gebeuren. En dat ik dat zo leuk en goed kan. Ik sputter wat tegen, men wordt immers geacht loyaal te zijn aan de werkgever. Geanonimiséérd, zegt-ie. Geanonimiseerd. Maar ik heb al jaren geleden geleerd het langs me af te laten glijden.

Vandaag wil dat van-me-laten-afglijden niet zo goed en ben ik er aan toe. Er is afgelopen weekend een nieuwe bezuiniging aangekondigd. Het is crisis, ik weet het. Het bedrijf haalt de begroting niet. Niet dat wij het zo slecht doen, het gaat over het héle bedrijf. En de backoffice van de website doet het ook al een week niet. Thuis wel. Niet dat dat ermee te maken heeft, maar je bent de halve dag met helpdesks aan het bellen, zonder dat er iets oplost. En niemand weet hoe het komt.

Ik ben al om 08 uur op het werk. De computer start zoals gewoonlijk traag op, dan loopt Outlook vast en vervolgens mijn hele computer. Herstarten mag wel eens helpen (weer twintig minuten wachten) en dan krijg ik een melding dat mijn harde schijf vol is. Ik bel met de online helpdesk. Vriendelijke jongens, daar niet van. Wie-bent-u-hoe-heet-u-waar-werkt-u-u-bent-niet-ingelogd-mag-ik-uw-ID-nummer-en-wachtwoord. Dan kan hij 'meekijken'. Na een uur tijd heb ik al vier verschillende vriendelijke medewerkers van de helpdesk versleten. Wie-bent-u-hoe-heet-u-waar-werkt-u-u-bent-niet-ingelogd-mag-ik-uw-ID-nummer-en-wachtwoord.

Na dat uur blijkt mijn hele mailbox weg. 'Uw mailbox is weggegooid'. 'Dat moet dan een van uw collega's net gedaan hebben.' Tóe Lucie, niet doen, verwijten helpen echt niet. Ik wil met mijn baas praten en conclusies trekken. Moet daartoe een documentje uitprinten, maar mijn printerinstellingen zijn verloren gegaan. En mijn hele wachtwoord is gewijzigd. Ik moet eigenlijk bij de computer en de telefoon blijven voor het geval zo'n vriendelijk jongmens van de telefonische helpdesk een vraag heeft.

En dan hebben we ook nog de toeterende heren die - als ze niet opgehemeld worden - het niet eens zijn met onze stukken. Elke week moet ik wel weer een opgeblazen ego te lijf. Deze heeft een aanpak die hij - neem ik aan - vooral op vrouwen toepast. 'Ik voel me verneukt', zegt hij als ik na een opgeblazen mailtje bel om te vragen wat er aan de hand is. 'Ik voel me áángerand.' 'Maar', vraag ik vriendelijk, 'even concreet: wat staat er dan fout?' 'Het is niet zozeer fóut', zegt hij, 'maar het stuk klopt energétisch niet.'

Vandaag ben ik het helemaal zat. Wie doe ik plezier als ik daar elke dag over zou schrijven?

Ze Stones

Op Canvas is de documentaire 'Crossfire Hurricane' van Brett Morgan over de inmiddels 50 (!)-jaar oude rockband The Rolling Stones. De film duurt bijna 2 uur en bevat veel niet eerder vertoonde archiefbeelden en interviews met de bandleden Mick Jagger, Keith Richards, Charlie Watts en Ronnie Wood, en de voormalige groepsleden Bill Wyman en Mick Taylor. 

Canvas op zijn Belgisch: 'Historische interviews, uitgebreide concertbeelden en nieuwsarchief vervolledigen de documentaire, die een alomvattend beeld wil schetsen van de legendarische band en hun hallucinante muzikale trip, van hun prille begin als muzikale outsiders tot hun huidige status van rock-'n-roll royalty. De titel verwijst naar de beginlijnen van hun hit 'Jumpin' Jack Flash'.

Ik vind het leuk om naar te kijken, al zijn er vooral veel wiebelige amateur(?)beelden. Twee uur lang. Maar jeugdsentiment van mij is het bepaald niet. The Stones, die deden mij niets. The Beatles trouwens ook niet.

Waar luisterde jij dan naar, vraagt Bobby. Ik moet diep in mijn geheugen graven. ´Angie´ vond ik wel heel mooi. Toen was ik zestien en had ik net mijn eigen radiootje verdiend. Ik luisterde in mijn studententijd naar Carol King, Carly Simon, The Pointer Sisters, Bette Midler, Grace Jones, Joan Armetrading. Jasperina de Jong. Ramses Shaffy. Jenny Arean. Lotte Lenya. Maria Farandouri. Diana Ross. Veel soul.  

Gebakken banaan

Gisteren hadden we ook al slagroom met fruit als toetje, en omdat er nog steeds slagroom in de koelkast staat krijgen we vandaag gebakken banaan. Geflamboyeerd en wel. Het vlammengedeelte duurt nog geen seconde.

Nu de slagroom op is koopt hij nooit meer slagroom, belooft Bobby.

Sister!

Morgen ga ik eten en kletsen met een katholieke oecumenische boeddhiste. Ik wil graag meer over het boeddhisme weten. Niet van buiten, ik heb er al best veel over gelezen, maar van binnen. Ik heb er af en toe allerlei meningen over, merk ik. Ik vind 't nogal navelstaarderig. In Trouw van dit weekend staat een portret van Sister Chan Khong, een oude Vietnamese non om mij er alvast op te prepareren. Zij is de rechterhand van de bekende monnik Thich Nhat Hahn. Zijn 'geëngageerd' boeddhisme zou grotendeels op haar inzichten gebaseerd zijn.

Chan vertelt onder meer in het interview: 'Ik kom uit een gemiddeld boeddhistisch gezin. Als kind deden monniken me nooit zoveel. Wat ik ervan zag, in de tempels, was dat ze diepe wijsheden verkondigden, maar er kwam weinig uit hun handen. Ja, ze zongen wat op begrafenissen. In mijn ogen waren ze meer bezig met de dood dan met het leven.'

'Toen ik net mijn diploma had behaald, ik was 18, nam mijn vader me mee naar een monnik om de vijf voorschriften van de Boeddha te ontvangen. Steel niet, dood niet, et cetera. Ik wilde mijn ouders niet kwetsen - dus ging ik braaf mee. Ik had veel vragen voor de monnik. Waarom doen boeddhisten niets voor de armen? Er waren minder katholieken in Vietnam, maar ze deden meer dan boeddhisten, zag ik. Niet voor niets had de Boeddha toch zijn paleis verlaten om de mensheid van lijden te verlossen? Een antwoord bleef uit.' 

'Vrijwilligerswerk was voor de meeste monniken verdacht. Zoiets doe je alleen om er zelf beter van te worden, heette het. Ik zou er de verlichting nooit mee bereiken, legde de monnik me uit. Een rijk gezin in een volgend leven, dat was alles wat het me zou opleveren. Hij begreep dus weinig van wat me bezighield. Wedergeboorte liet me koud. Er was in het hier en nu genoeg te doen. Toch was ik gegrepen door de leringen van de Boeddha. Ik besloot dat ik non zou worden. Maar de monnik wuifde mijn plan weg: daar was ik niet geschikt voor. Veel te rebels. Ook al gaven monniken antwoord op mijn vragen, bevredigend was dat zelden.' 

'Tot ik Thay, 'leraar', zoals ik Thich Nhat Hanh noem, ontmoette. Hij gaf helemaal geen antwoord op mijn vragen. Meestal kwam het erop neer dat ik iets zelf moest ontdekken, in plaats van blind te varen op zijn gedachten. Vanaf het moment dat hij me zei dat hij mijn projecten in de achterbuurten zou steunen, wist ik zeker dat hij de leraar was naar wie ik had gezocht.'

Het hele interview

Japanse Liefjes The Next 0ne

St Basilius

In Almelo laat ik me verleiden tot het kopen van een 3D-puzzel. Ik heb nog nooit van 3D-puzzels gehoord en als je het googelt blijken er honderden te zijn, van vele makelij, maar voor mij is het nieuw. Deze St Basiliuskathedraal uit Moskou  vind ik geweldig. Zo groots, zo kleurig, zo vrolijk.

Ooit was ik in Mouskou, omstreeks 1995 denk ik, ,aar het was nog volop Sovjet tijd, du swaarschijnlijk was het eerder. Toen ben ik bestolen op het Rode Plein en was ik vervolgens uren op zoek naar een politiebureau..Ik ben toen niet in de kathedraal geweest - ik wist toen nog niet hoeveel ik van Oosters Orthodoxe kerken hield. Ik werd bestolen van mijn tasje met waardevolle papieren  op het Rode Plein. Wel heb ik toen een houten miniatuur van de kathedraal mee terug naar huis gebracht. Eenmaal thuis maakte ik er ook nog een tekening van, dat was in mijn oliepastel-periode. Er blijkt ook een icoon van de Moeder Gods te hangen, die ik een half jaar geleden nog getekend heb. Kan ik hier op het blog niet terugvinden. Niet getagd toen. 

Kortom: dit is een Thema, deze puzzel dus niet laten staan. We gaan binnenkort weer naar een huisje in de Pfalz om te basteln en dan gaat deze mee. Het wordt waarschijnlijk een hele opgave, want de puzzel is made in China en er zit geen gebruiksaanwijzing bij.

Arnhem

Al voor ik op Nieuwsuur het item over de samengevoegde boekwinkels van Selexyz en De Slegte zie hadden Vinnie en ik al besloten: morgenvroeg gaan we in Arnhem vergaderen. Dat is de dichtstbijzijnde. De andere tot nu toe omgekatte winkels staan in Groningen, Leeuwarden en Nijmegen.

Ik ben best enthousiast, omdat ik zowel van het concept Selexyz (groot en veel) houd als van dat van De Slegte (veel ramsj en tweedehands) en dat nu in één pand zit. Er zijn best veel klanten in de winkels, wat tegenwoordig niet meer gewoon is.

Nu moeten ze het concept nog omkatten naar de nieuwe tijd. 3.0 heet dat. Je mag als klant je ideeën daarover in een ideeënbus duwen. Evenals je ideeën voor een nieuwe naam in plaats van Selexyz. De medewerker met wie ik klets opteert voor de eenvoudige naam Boekhandel Dekker De Slegte. De nieuwe formule wordt in 2013 verder uitgerold in een vlaggenschipwinkel in Amsterdam of Utrecht. Ik hoop natuurlijk in Amsterdam.

Omdat ik toch in Arnhem ben rijd ik maar even door naar Almelo. Het is een leuk bezoek aan die boekhandel, maar het is wel veel verder dan ik dacht. Ik zit wel vijf uur in de auto.

Tato Lucie

Bobby heeft de avond met een nieuwe vriend doorgebracht die op een moment plaatjes ging draaien met Lucie in de titel. Een daarvan was 'Tato Lucie' van Jeroen Zijlstra. Ik kan vooralsnog alleen de tekst vinden, niet de muziek. 

Raar idee, twee mannen van zeker leeftijd die samen naar zo'n liedje zitten te luisteren. Hoe keken ze daarbij, vraag je je af? Het liedje staat op de cd 'Olie en Rook'.

Dans la maison

In Rialto aan de Ceintuurbaan draait de nieuwe film Dans la maison, een bijzonder spannende, subtiele en intelligent geconstrueerde film over obsessie en verlangen. De regisseur is François Ozon.

In de hoofdrol de middelbare school-leraar Germain. Germain geeft Frans en is nogal ontmoedigd geraakt door het middelmatige niveau van zijn leerlingen. Maar dan krijgt hij het opstel ‘In het huis’ onder ogen. Daarin dringt een 16-jarige jongen binnen in de woning van een klasgenoot. Het is geschreven door de 16-jarige Claude, die een scherp oog voor observatie blijkt te koppelen aan voyeuristische neigingen.

Germain leest het opstel voor aan zijn vrouw en besluit Claude aan te moedigen verder te schrijven aan het verhaal. Maar de enige manier voor Claude om dat te doen is door daadwerkelijk binnen te dringen in het huis van zijn klasgenoot. Germains tomeloze enthousiasme voor het verhaal leidt tot een reeks oncontroleerbare gebeurtenissen - hij en zijn vrouw raken verzeild in een subtiel spel, waarin realiteit en fictie met elkaar aan de haal gaan.

Spannend aan de film is het dat het in eerste instantie allemaal tamelijk onschuldig en idealistisch lijkt te zijn,  en waar het precies uit de hand loopt is eigenlijk volstrekt onduidelijk, maar dát het uit de hand loopt is wél duidelijk. Maar geen grote schreeuwerige drama's, alles stort langzaam ineen.

Flevopark

Het einde van de herfst is daar in alle hevigheid. Alle kleur verdwijnt uit het park, het gaat nu snel. De kleur ligt nog net op de grond. Er zijn haast geen mensen in dit park. Als er al ergens iemand loopt of zit, dan kijkt-ie naar zijn voeten. Typisch Oost is dat. Weinig blije mensen. Ik wil wel groeten (Dág!), maar er komt geen geluid uit.

Er is weinig aan. 'k Zóu Buurman kunnen uitnodigen voor een ommetje, maar dat heeft ook weinig zin, voor je het weet forceer ik mijn stem weer. Ik moet werkelijk maar kiezen voor de  stilteretraitre.

Duivelse dilemma's

In bed kijk ik naar een aflevering getiteld  'Het Gouden Huwelijk' van een nieuwe dramaserie Duivelse Dilemma's van het Humanistisch Verbond. Heel indrukwekkend! Met oud-Werktheater-acteurs Marja Kok, Peter Faber en Marieke Heebink. Scenario en regie: Paul Ruven. Nu stuit ik erop door Uitzending Gemist. Zoiets wordt in eerste instantie om 23.30 uur uitgezonden.

Het verhaal gaat over een oude vrouw Carla (gespeeld door Marja Kok) die die dag haar Gouden Huwelijk gaat vieren met haar man (Peter Faber), die dement is en in een tehuis woont. Wel een heel mooi tehuis trouwens, zo mooi zag ik ze niet. Zo hoopt ze het verleden even te laten herleven. Dan ontdekt ze dat haar man verliefd is op een andere bewoonster.

Het verhaal speelt op de grens van fictie en documentaire: de film werd opgenomen in De Herbergier in Delft. De (demente) bewoners en hun begeleiders hebben een rol in de film. Práchtig!

Retraite

Van diverse kanten krijg ik te horen dat ik de situatie maar als een stilteretraite moet ervaren / beschouwen. Daar heb ik het zelf met die verhalen over stilteretraites natuurlijk ook een beetje naar gemaakt. Nu word ik daar een beetje knorrig van, want ik ben ZIEK en een stilteretraite doe je vrijwillig. Dit is ANDERS. Het zal wel weer overgaan, maar stel je voor dat je nooit niet meer kan praten?

 Natuurlijk vind je er wat op. In voor een nieuwe tekening in de reeks 'Japanse Schonen' ben ik niet, dus zoek ik een mooie mandala. Drie papegaaien, ingekleurd in hippy-style. Er raken trouwerns steeds meer viltstiften opgedroogd, het kleurenpalet wordt smaller en smaller. Tijd voor een nieuwe aanwas!

's Avonds kijk ik maar weer naar BoerZoektVrouw. Ik vind 't eigenlijk helemaal niks. Wie laat zich in zijn/haar zoektocht naar liefde nu voor zo'n programma vangen? En die meeste mensen zijn zo voorspelbaar dom, of misschien niet som, maar ze kunnen zich niet uitdrukken. Dan kunnen de stadse kijkers zich een beetje superieur gaan voelen.

Dampo

Hoewel... Ik heb bést eucalyptusdampen in huis. Die trek je uit Dampo! Dat bestaat uit kamfer, menthol en eucalyptus.

Ik vind wel dat deze griep zich als een soort achtbaan manifesteert. Wat heb ik allemaal al niet te verduren gehad! Nu - hangend boven de pan met eucalyptusdampen - is er ineens een zware bronchitis-achtige hoest! Er is weer iets van geluid, luid, maar nog niet als ik praat, alleen als ik hoest.Wat de vraag opwerpt of hoesten ook via de stembanden gaat.

Sorry hoor voor al die details, maar ze horen bij het concept van dit blog. En over de bezoekeraantallen heb ik niet te klagen.

Annie

Het was zelfs op het NOS Journaal! Zangeres van de hit Annie, hou jij m'n tassie even vast is op 51-jarige leeftijd overleden. Haar artiestennaam was Miggy, in het echt heette ze Marina van der Rijk. Het nummer, geschreven door Clemens Duijnstee en gecomponeerd door trompettist Cor Willems, wist in 1981 'Under Pressure' van Queen en David Bowie van de nummer-1-plek af te stoten.

Marina's carrière begon op 11-jarige leedtijd. Op de bruiloft van haar zus zong ze het liedje Adio van Corry Konings. Ze kwam hierna in contact met een manager en nam zang- en gitaarlessen. Ze won veel talentenjachten en trad op in België, waar je als minderjarige wel wettelijk mag optreden. Op 19-jarige leeftijd ze gebeld door de makers van 'Annie'. Die waren met het nummer aan het leuren. De Koning besloot het te doen, en het succes geschiedde. Ze was een geliefd persoon in de roddelbladen. Ze werd ze beticht een affaire te hebben met een 70-jarige man, maar dat bleek haar vader te zijn. Ook zou ze straatarm zijn geweest en gedwongen zijn om in een cafetaria te werken. Dat bleek achteraf de zaak van haar man te zijn.

En dan nu: het filmpje.

Stilte

Niet fluisteren, door de neus ademen, niet in droge ruimtes verkeren, veel water drinken en thee met honing, geen alcohol, rust. Het kan best wéken duren. Wat een vooruitzicht! Als na een week niet over is: naar de dokter voor een check naar je stembanden. Dat zijn globaal de adviezen over stemloosheid op de diverse gezondsheidssites.

Eerst was ik gisteren nog gewoon hees, zo'n interessante hese stem, maar het vele praten met zussen en zwagers kostte steeds meer kracht en op het laatst kon ik echt niet meer. En terug in de auto was het helemaal over en uit met het geluid. We lachten erom.

Wat een raar idee: Je kan niet werken zonder stem. Je kan niet bellen zonder stem. Je kan niet op visite zonder stem. Moet me er even op instellen.

Sirop des chantres

Tot nu toe vind ik het wel lollig, mijn stemloosheid, zij duurt nu tien uur en ik fluister me een ongeluk. Je wordt toch wel benieuwd. 'Afonie' heet stemloosheid ook wel, en het kan wel dagen zo niet een week duren. Het is helemaal niet lollig, men moet rusten, niet fluisteren, binnenblijven, door de neus ademen en eucalyptusdampen snuiven. Maar mijn neus is verstopt en eucalyptusdampen heb ik niet in huis.

Behalve eenvoudige afonie, een ontsteking van de stembanden, bestaat er ook 'psychogene' afonie en 'dysfonie', waarbij het niet werken van de stembanden een psychologische oorzaak heeft. Help!

Er bestaat - lees ik ergens - een zangerssiroop - sirop des chantres - volgens eeuwenoud recept en al gebruikt door koorleden van de Sixtijnse Kapel, om me er weer bovenop te helpen.

Ondertussen vindt Bobby het wel rustig zo.

Mooi en monter

Daar staan we dan rond het graf. Het is helemaal geen droevig bijeenzijn, het is eerder behoorlijk monter. Het graf wordt verder aangekleed met stenen, bloemen en plaatjes. Een der Geschwister heeft een film met 'Mutti in Parijs'. En iedereen moet lachen om al die karakteristieke dingen van haar. Ja dit is mooi.

En mocht u zich afvragen: hoe gaat het met haar griep: vandaag heb ik geen stem. Echt geen stem. Ik kan alleen fluisteren. 'Best gek', zegt Jongste Nichtje, 'omdat je altijd zo hard lacht...' Inderdaad best lastig met zoveel familieleden die je een tijd niet gesproken hebt...

How Low Can You Go?

Hoe of het is, vraagt Zus4. Ik vertel van de klopborende mannen op de gang en dat ik naar de kapper zou willen, omdat mij haar een pluizende woestenij is, maar dat geen puf heb, en toen maar mijn haar ging verven. Welke kleur? vraagt ze naar de bekende weg. Oranje, zeg ik.

Terwijl ik in pyjama en duster en met die haarverf op mijn hoofd door het huis scharrel zie ik ineens allemaal dingen tegen het raam in de gang staan. Zou er een pakje bij de post zijn, vraag ik mij hebberig af. Ik heb niets besteld. En zonder erbij na te denken loopt ik totaal slonzig de gang in, waar Marokkaanse en Surinaamse mannen aan het werk zijn.

Zus4 vindt 't allemaal even grappig. Met krúlspelden? joelt ze. Het werkt erg op haar lachspieren zoals ik eraan toe ben. En ze vindt dat ik - zo onverwacht en wild als ik nies - níet naar de kapper kan. Ten eerste sproei ik dan allemaal bacillen door de kapsalon en ten tweede loop ik gevaar dat de kapper in mijn wang prikt. Ik ga toch. 

'Gaat u wat leuks doen het weekend?' converseert de Chinese kapper. 'Nou léuk..., dat weet ik niet', en ik vertel over De Steen. 'Is dat gebruikelijk dat jullie dat doen, samen met de familie de steen bezoeken?' vraagt hij. 'Nee', zeg ik, 'maar we doen het toch'. De Chinese kapper blijkt uit Singapore te komen en daar zes zussen te hebben. Zijn moeder is vijf jaar geleden en hij heeft haar moeten beloven dat hij minstens een keer per jaar haar Steen bezoekt en zijn zussen. 

En nu zie ik er best weer een béétje ordentelijk uit.

Klopboor

Het ontwikkelt zich geloof ik tot voorhoofdsholteontsteking. Er staan allemaal busjes in de straat. Ik dénk dat ze bezig zijn met het glasvezelnetwerk. Niet in de straat, maar in de huizen. Er wordt vanaf 07 uur al onophoudelijk geklopboord. Onze huizen hebben namelijk keiharde muren. Ik verwacht niet dat ze stoppen als ik ze dat vraag.

Ziek is grote snottebel

Het wordt erger in plaats van beter. Dat was niet de bedoeling. Keelpijn, hoofdpijn, warm, verhoging. Het idee om naar het werk te gaan en daar 300 mailtjes te moeten openen en er een antwoord op te moeten geven: onverdragelijk! Nee nee nee! 

'Dat je dat kán', zegt Zus 4, die belt omdat ze op mijn blog gelezen hebt dat ik ziek ben en naar haar lievelingsserie Boer Zoekt Vrouw heb gekeken. 'Wij nemen altijd een handvol paracetamol.' 'Maar ik ben zíek', protesteer ik zwakjes, 'dan mag ik toch wel in bed blijven?

Wel is het saai alleen in huis. Het roept herinneringen op aan vroeger, als je als  kind ziek was, dat je dan een dag je moeder helemaal voor je alleen had. Maar er is geen Mutti hier. Ik moet zelf sapjes draaien en kopjes thee koken.

Ik krijg een mailtje van de arbodienst, waarom ik ziek ben, en al uw nummers graag. Of ik ziek ben of dat ik ruzie heb met collega's.  En wanneer ik weer begin.

De steen

Aanstaande zaterdag gaan we het (nieuwe) graf van Mutti & Vati inwijden. Heb eigenlijk geen idee hoe je dat doet. Ik zoek wat gedichten over graven & herinneren & weemoed en stuit op het lied 'De steen' van Bram Vermeulen. Paul de Leeuw zingt het. Er is ook een filmpje waarbij Bram Vermeulen het zelf zingt, maar zijn dictie vind ik wat 'aanstellerig'. Stef Bos zingt het ook, maar dat vind ik weer te vlak.

Ik heb een steen verlegd. Het oude straffe granieten graf hebben we vervangen door iets persoonlijkers, waar ieder die er komt wat kan doen, beleven. Het was wel een hele Beslissing, om te besluiten de oude grafsteen weg te halen, maar ik ben er wel blij om. Dit is óns graf. En ik zet zaterdag de verlovingstekening erop. Het zal raar zijn om er een lied van Paul de Leeuw te spelen en niet een psalm. Maar ook dat past in het kader van 'Ik heb een steen verlegd'.

Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier hou je niet tegen.
Het water vindt altijd een weg omheen.
(...).
Ik heb een steen verlegd in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten,
ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Ter Herinnering aan Hetty Blok

Onvergetelijke Hetty Blok is eerder deze week overleden. Ze werd 92 jaar. Ze werd bekend door haar rol van zuster Klivia in de televisieserie Ja zuster, nee zuster. Ze speelde ook in de tv-serie Kunt u mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer? en in films als Brandende liefde. Ik plaats wat filmpjes ter herinnering.

#BZV

Ik heb m'n nieuwe groene noorsgebreide pantoffels van de Intratuin aan, m'n satijnen pyjama, en zo lig ik me in bed te verwonderen dat ik helemaal niets kan. Soms dénk ik aan een taak of een klusje, want dat zit in de aard van het beestje, maar dan wordt het me meteen zo zwaar te moede dat ik naar dat zwaar-te-moede dan maar luister.

Niet naar de kapper (wel nodig), niet naar de garage (radio doet het sinds de reparatie van de bolide niet meer).

De iPad in de arm, dat wel, en zo kijk ik voor de eerste keer BoerZoektVrouw, waar zoveel Nederlanders aan verslaafd zijn. Uitzending Gemist. Twee afleveringen maar liefst.

Ik snap niet zo goed hoe het zo gekomen is, maar alle boeren zitten elk met hun toptwee in huis. Meerdere dagen. Een week? Steevast zijn beide logees stapelverliefd op de boer, die tegen zijn keuze aanhangt te hangen. Wat is dit wrééd!

Winners and losers

Om 23 uur kan het griephoofd echt niet meer, en stort het in slaap, maar vanaf 06 uur is het weer soort van wakker en zit het aan de tv geplakt, want het wil het moment suprême van de Amerikaanse Verkiezingen natuurlijk niet missen. Wat dat moment dan ook moge zijn. 

Niesend en sproeiend wachten op de nederlaagstoesptraak van Mitt Romney en de overwinningsspeech van Barack Obama. Wat een leven. Het duurt úren voor het eindelijk begint. De oververmoeide verslaggevers moeten de tijd maar vollullen, maar het is de moeite van het wachten waard. Obama kan dat wel, zeg, speechen. Zo groots, zo genereus. Daar kunnen onze Rutte en Samson een puntje aan zuigen!

Snip

Vandaag ben ik naar Oisterwijk. Ik wist nooit precies waar dat lag, maar je rijdt onder 's Hertogenbosch langs en dan ga je bij Knooppunt Vught richting Tilburg. Van huis tot huis is het anderhalf uur.

Dit tochtje langs de A2 schrééuwt om een lunch bij Marg, die onderaan Afslag 22 woont. 

Halverwege de tocht word ik ineens snipverkouden. Niezen en proesten en hoofdpijn. Marg heeft een huismiddeltje voor mij: Toco Tholin, dat verlichting moet geven. Gehoorzaam smeer ik het onder mijn neus. Ik moet het ook op mijn slapen smeren, zegt ze, dat ontspant. Maar dan smeer ik het volgens haar te dicht naast mijn ogen. Je slápen, zegt ze, die zitten meer naar achteren. 

Met prikkende en tranende ogen ga ik na de lunch weer de weg op.

Ont

Van de zes boeken die genomineerd waren voor de AKO Literatuurprijs van dit jaar heb ik er maar één gelezen. Bij het aanhoren van de laudatio's lijkt mij Het boek Ont van Anton Valens ineens wel interessant. Valens schrijft over een groep mensen waar je niet zoveel over hoort en leest: mannen die niet kunnen meekomen in de rat race. Ze durven hun post niet open te maken, zitten uren te jeuzelen over het al dan niet durven groeten van de buren...

Ik vind het een heerlijk gegeven, het raakt aan herinneringen aan minder florissante jaren, met een hoofd vol gemiezemuis, het raakt aan personen in mijn huidige omgeving. Dit boek speelt ook nog eens in de binnenstad van Groningen, in welks straten en stegen ik mijn studietijd doorbracht.

De hoofdpersoon Isebrand is verliefd op zijn cheffin van het callcenter waar hij tijdelijk werkt. Dat doet hij niet goed, vindt zij, hij luistert te veel. Maar in 'productie draaien' is hij slecht. Omdat hij iets moet, wordt hij beheerder van een openbaar toilet onder de Grote Markt. Die baan biedt ruimte voor zijn andere verplichtingen: klusjes voor zijn moeder en gastheer spelen voor zijn mannenclubje Man&Post. In dat clubje zit een Limburger tussen die een wietplantage beheert, een verpleegkundige die VJ wil worden, en iemand die van een autonoom Groningen droomt. En een voortvarende consultant uit Nieuw-Buinen die met aandelen bakken geld verdient en uit beeld van de Drentse belastinginspecteurs wil blijven.

In het tijdschrift Boek staat een interview met de Valens, die ook beeldend kunstenaar is, en allerlei baantjes heeft om in zijn onderhoud te voorzien, zoals in de thuiszorg. Tegenwoordig werkt Valens zelf als postbode. Dat heeft mede het idee voor die zelfhulpgroep Man & Post gegeven, vertelt hij We krijgen immers tegenwoordig helemaal geen leuke post meer. Alleen maar rekeningen, aanmaningen, boetes, belastingaanslagen en folders. Geen wonder dat er vele mensen zijn die die nare enveloppen niet durven open te maken.

Is er verschil tussen mannen en vrouwen die zo een beetje aan de rand van de rand van de maatschappij leven, als je dat zo zou willen benoemen. Want dat is natuurlijk ook weer discutabel. Vraag ik mij af. Ik denk dat mannen die zo leven zich eerder verliezen in heel particuliere hobby's met alle bijbehorende uitweidingen. En vrouwen meer in de gezondheidskwesties en de psychologie terecht komen.

Liefjes

De reeks Japanse liefjes dijt uit en uit en uit. Ann vond mijn suggestie laatst om Japanse erotische prenten gaan (na)tekenen een heel goed idee, zodat ik een avond ben gaan googelen op dat genre. En bewaren.

Dat is me een partij expliciete seks! Enorme mannelijke geslachtsdelen. Zeg maar gerust: pure porno. Ernaar kijken is één ding, maar dat zie ik mezelf niet maken. Dus nu maak ik eerst maar eens een paar romantische vrouwensetjes. Wie weet hoe deze hobby zich verder ontwikkelt...

Nieuwbouw

Een collega van Bobby heeft ons Werkhoven getipt, dat onder Odijk ligt. Daar is net de verkoop gestart van een nieuwbouwproject dat wat betaalbaarder is dan de droomwoningen tot nu toe. Misschien moeten we toch umdenken.

We rijden ook nog even langs bij project Fort aan de Klop in Overvecht. Dat vordert al behoorlijk. De bastionwoningen zijn op tekening ruim en leuk, maar ze liggen tegen een hoge bosrand aan waardoor je geen zon in de kleine tuin komt en de tuinen zijn hoog ommuurd. Dat voelt niet vrij.

Werkhoven is een klein dorp. Een beeldje in de Betuwe. Het te bebouwen veld grenst aan een brink en aan een forse RK kerk. Kun je zo even het kapelletje in! Maar why Werkhoven? Wat moet ik nou in Werkhoven?

Nieuwe tijden

Het zaterdagochtendontbijtgesprek gaat over hoe heerlijk het vandaag de dag is om De Telegraaf te lezen. Nu pakken ze Rutte aan, die ze tot nu toe door dik en door dun gesteund hebben. Marx Rutte, hahaha. Die zorgpremie. Rutte kan er niets meer tegen doen, hij heeft zijn handtekening gezet.

De veranderingen houden mij ook bezig. Ik denk: dan kan ik net zo goed nog een dag minder gaan werken. Maar laat ik het allemaal eerst maar eens afwachten. Want hoe dat straks met huizen kopen moet? Als je een hypotheek neemt moet je vanaf januari die hele hypotheek voor je pensioen afbetaald hebben. Dat is geen dertig jaar meer in mijn gevalletje...

De oude tijden komen niet meer terug, schrijft Trouw. Het is aan ons allen om creatief de nieuwe tijd in te gaan.