Missie

Ik vind 't mooi, dat Allerzielen. Mensen die bijeenkomen, wat zingen en overwegen, en dan de namen van hun doden noemen en een kaarsje branden. Ik ken de meeste aanwezigen alleen van gezicht, soms van naam. Je hebt geen idee wie dat zijn, die namen die ze noemen. Tijdens de nazit vraag ik de vrouw naast me wie het waren die zij noemde - het waren dezelfde namen als vorig jaar. Vader, moeder, eerste echtgenoot, schoonvader, schoonmoeder, zwager. Al twintig jaar noemt ze die.

Daarna ontmoet ik een nieuw persoon. Hij heeft niet zoveel met het katholieke, wat hier grotendeels de richting is, is ooit gereformeerd opgevoed, en later in het zenboeddhisme terecht gekomen. Heeft een tijd in een zenklooster gewoond. Dat straffe systeem, die uren zitten, het harde werken, het sprak hem zeer aan. Eigenlijk zocht hij weer zo'n plek om te wonen. Ik verwijs hem naar de Stoutenburg, waar ik laatst was. Daar zoeken ze nog mensen. Maar dat vindt-ie geloof ik niet straf genoeg.

Bij het afscheid nemen raadt hij mij aan ook boeddhist te worden. Dat is in korte tijd al de dérde boeddhist die dat tegen mij zegt. Ik dacht dat missie bedrijven een zonde van de christenen is, wist nooit dat boeddhisten daar ook aan deden. Dat moeten ze niet doen.