Bobby heeft zich de hele week al verheugd op een uitje naar de Kupferbergwerke, de kopermijnen. bij Düppenweiler, diep in het Saarland. Die mijnen zijn vrijdags, zaterdags en zondags open. Eerst wil ik eigenlijk niet mee, want liefst zit ik ziek op de bank met een dekentje over, maar tegelijk word ik zo jaloers op zijn mogelijke avonturen in de sneeuw, dat ik toch maar besluit mee te gaan. Ik heb inmiddels weer een lekker boek, dat ik dan in de horeca kan lezen.
Hoe ver is Düppenweiler, vraag ik nog. Hemelsbreed zo'n 25 km, schat hij voorzichtig. We doen er anderhalf uur over. De grote wegen en de dorpen zijn schoon, maar niet de kleine tussenwegen. Het is even slikken dat de boel gesloten is, maar bij de bijbehorende horeca, die officieel nog niet open is, krijgen we toch koffie en het grootste stuk Kuchen ooit ever.
De tocht is schitterend en prachtig - en als we weer veilig thuis zijn was het helemaal een topuitje!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten