Het is buiten schitterend mooi, de zon schijnt grenzeloos, maar ik blijf binnen en kijk naar de koolmeesjes, de roodborstjes, de eksters, de Vlaamse gaaien, net voor mijn raam. Ze zijn wat leuker en subtieler dan de meeuwen die rond de Zeeburgerdijk cirkelen. Ik wil een huis met een tuin met koolmeesjes!
Ondertussen lees ik theorieën over pijn, de definitie ('Pijn is wat de patiënt ervaart'), de benadering van de patiënt, de omgeving, de artsen, de maatschappij, religies. Wat je aan pijn kunt beleven, wat je van pijn kan leren. Of je pijnbestrijding moet doen of juist niet. Wat die handoplegging (grotendeels door mijzelf) doet. Aandacht. Liefde. Troost. Zoiets.
De leefwereld klein maken en de buitenwereld buitensluiten, dat is waar ik nu behoefte aan heb. Bobby geniet zijn wandelingen in de sneeuw. Ik probeer uit hoe lang het goed voelt zonder paracetamol. Maar dat is eindig. De theorie is één ding, dit is de praktijk. Het is goed zo. Dat is een mooie conclusie. En een schitterende avondlucht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten