Grazige weiden

Het motto van de afscheidsdienst is het gedicht 'Nu word ik nooit meer radeloos...' van M. Vasalis. 'Nu word ik nooit meer radeloos, ik voel het breed gedein: de dood, die als zwart water onder kroos, mijn denken plooit, heimlijk en groot.'

Het gedicht heeft als motto een zin uit Psalm 23: Hij zal mij leiden langs grazige weiden naar waatren der rust'. Wij zongen dat vroeger in een iets langere versie: 'Hij zal mij geleiden, langs grazige weiden, hij voert mij al zachtkens, naar waatren der rust.' Maar dit terzijde.

Het is altijd gevoelig als seculiere kinderen de afscheidsdienst van hun ouder in de handen van een dominee moeten leggen. Want de meeste dominees komen immers met zegens, psalmen, gebeden en een preek op de proppen, en een uitzicht op een Eeuwig Leven. Die interpretatie van de grazige weiden in de diverse herinneringen was veelzeggend. 'Als ik mijn moeder dan al op 'grazige weiden moet visualiseren', zegt Hani501, 'dan het liefst op een mooi groen gazon met een kopje thee en een Mariakaakje'.

Neef/kleinzon Roel doet het gedenken Ohne Worte en speelt prachtig op zijn gitaar 'Lágrima' van Francisco Tárregam.