De boeddhisten zeggen dat je Naar-De-Pijn-Toe moet gaan, de pijn moet Accepteren, Vrienden worden met je pijn. Dat haal je de koekoek. Je hebt weinig keus. Wat mij fascineert is dat je zoveel niet kunt bedenken tot je het zelf meemaakt. Zo ook met pijn. Je hebt pijnpoli's, er is een hele wetenschap omheen gebouwd. Maar daar houd je je niet mee bezig tenzij het je treft.
Ik volg deze pijn met grote interesse. Ooit had W. GR en veel pijn, dat vertelde ze wel, en ik kan me niet meer herinneren hoe ik reageerde. Ik heb denk ik niet doorgevraagd. Nu ik gebiologeerd ben door de pijnen die door mijn arm en mijn gestel zwerven, denk ik: ik had kunnen doorvragen. Dan had ik er nu meer van geweten.
Je bent bij de pijn, of je wilt of niet. Het is heel vermoeiend. Je belevingswereld wordt heel klein. Eerst zei ik: het doet niet zeer, want die rode vlekken met blaasjes die er zo vervaarlijk uitzien deden immers geen pijn. Maar ik werd voortdurend opgeschrikt door stekende pijnen en pijntjes, steeds op andere plekken.
Nu ik weer wifi heb zoek ik informatie. Er is in artikelen over GR sprake van 'zenuwpijn', 'brandende pijn', 'elektrische pijn'. Dat zijn woorden die ik nu herken. Het raarste is dat de pijn door mijn arm, nek en schouders zwerft. Steeds weer een andere plek. Daar lees ik nergens over. Paracetamol helpt een beetje, ik slik nu 10 tabletten per dag.
Er is weinig aan de pijn te doen, lees die kan voortduren ook als de rode plekken al lang weer weg zijn. Hoeft niet, kán. Fijn vooruitzicht. Je moet denk ik naar de Chinezen om ervan af te geraken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten