Van diverse kanten krijg ik de BBC-documentaire 56 UP aangeraden, die vorige week drie dagen achter elkaar is uitgezonden. Ik heb het nog nooit gezien. Nu kan dat via Uitzending Gemist. Ik kijk één aflevering. Raar, 56-jarigen, ongeveer mijn generatie. Het een prachtig idee om mensen zo lang hun hele leven te volgen. Heel bijzonder. Die vertederende beelden van toen ze kind waren. De verwachtingen, de uitkomsten... Maar het raakt me niet erg. Ik herken me er niet in. Het gaat veel over trouwen, kinderen krijgen, en scheiden. Of alleen blijven. Men is niet al te persoonlijk, wat begrijpelijk is, want je laten volgen heeft een hele impact. Ze zien er ook veel ouder uit dan ik, hoop ik. Sommigen bijna bejaard. Hele andere energie. Ik vind mij en mijn vriendinnen/vrienden veel levendiger en actiever. Misschien omdat die mensen allemaal gezinnen en al kleinkinderen hebben? Of kom ik ook al zo oud over?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten