Nu het weer gewoon gewoon is allemaal, en de feestdagen definitief over en voorbij zijn. voel ik me helemaal bevrijd. Vroeger hadden we dan nu nog Mutti's verjaardag op de 6e (en nog eerder ook Vati's verjaardag op de 12e), maar das war einmal.
Bobby heeft zin in een klusje. Dat komt goed uit, want ik heb er twee. De hotelschakelaar voor het licht in de gang doet het aan één kant niet, en de dynamo's van mijn beide fietsen ook niet. Bobby pakt zulke voor mij schier onoverkomelijke kwesties met ferme zin aan, en de meeste klusjes zijn in een uur geklaard.
Wat mij aan mijn dynamo's ergert is dat ze er zo geavanceerd uitzien, zeker vergeleken met de deemoedige dynamo's van vroeger, maar dat ze dat niet zíjn. Ze zakken altijd af en lopen dan op de velg te reutelen waardoor je zwaar moet trappen, veel lawaai maakt en nauwelijks tot geen licht hebt. Om half acht fietsen in het donker zonder licht, dat is vrágen om een aanrijding. Kan ik niet weer gewoon een ouderwetse dynamo? vraag ik. Maar die schijnen er niet meer te zijn.
Dynamo's, filosofeert Buurman, die gezellig meekletst, die heb ik al jaren niet meer. Ik werk met led-lampjes, maar die doen het óók niet.
Bobby doet geduldig voor hoe ik de dynamo voorzichtig naar het wiel toe moet bewegen. Níet op de daarvoor bestemde knop duwen, vooral niet. Want dan zakt-ie vroeg of laat, maar met een handige manoeuvre.
In de Viva van deze week, weet hij te vertellen, staat een ode aan de klusjesman.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten