In de besneeuwde duinen spreken we het hele leven bij. Nichtje is van baan basisarts in een ziekenhuis, en daarnaast doet ze onder meer vrijwilligerswerk bij Dokters van de Wereld. Die organisatie zorgt dat mensen in kwetsbare posities niet vergeten worden en helpen hen. Ze doen dat werk niet alleen in ontwikkelingslanden maar ook in Nederland, voor migranten zonder verblijfspapieren, voor mensen die om wat voor reden dan ook geen toegang hebben tot zorg.
Nichtje bezoekt nu met een groep andere jonge artsen als vrijwilliger de Vluchtkerk in Amsterdam West. Het is, zegt Nichtje, een heel koude kerk, er wonen momenteel ruim 100 behoorlijk gestreste mensen op een kluit. Wat die mensen gedaan hebben, of ze slachtoffers zijn of daders, of ze vriendelijk zijn of agressief, of ze psychische problemen hebben, of ze handtastelijk zijn..., het is steeds weer gissen. Wil je het weten?
Hoe idealistisch ook, ze heeft ook een nuchtere kijk op de patiënten daar in die Vluchtkerk. Hoe veeleisend ze zijn. Vanochtend was de medicijnkist kwijt. Toen heeft ze ferm gezegd dat de vrijwillige artsen, die élke dag langskomen, niet meer komen als die kist niet terecht komt. Power play. Twee uur later is de medicijnenkist terug. Ik ben trots op haar.
Kun je geen blog beginnen over je leven, vraag ik. Het is zó boeiend om te volgen! Ze vindt de vraag wel vleiend, maar ik weet het antwoord al.
En ondertussen maken we maffe foto's van elkaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten