Angst voor Post. Het is een onderwerp. Anton Valens schreef er de roman Het boek Ont over, over een groepje mannen - maatschappelijk niet zo geslaagd - die een zelfhulpgroep oprichten en eens in de zoveel tijd samen de post open maken. Ik vind dat herkenbaar, al kan ik het doorgaans bedwingen.
Vroeger had je dat niet, dan mocht je als je de juiste vriendinnen had gevonden met regelmaat lieve kaartjes en brieven verwachten in je brievenbus. Nu is post niet meer leuk, er komen alleen nog rekeningen en aanmaningen. Eigenlijk heb je weinig reden meer om de brievenbus te openen, behalve dan om jezelf onheil te besparen.
vandaag vind ik een brief van Cition in de bus - voorheen Dienst Parkeerbeheer. Parkeervergunningen zijn voor Amsterdammers een groot goed en parkeerboetes een enorme schrik. Onmiddellijk ruik ik onraad. Ik heb een maand geleden immers een acceptgiro gehad en - dacht ik - betaald. Ik heb de gewoonte rekeningen onmiddellijk te betalen bij ontvangst. Dan hoef ik daar niet meer aan te denken. Ik schrijf altijd met de hand 'betaald' op de acceptgiro, en de datum. Zo geadministreerd zit-ie inderdaad in mijn Cition-ordner.
Snel op mijn bankrekening terugzoeken of-ie inderdaad wel betaald is en zo ja dan morgen op stel en sprong te bellen. Ook geen pretje, want Cition wil niet dat je belt of langskomt en sluit alle kantoren. Ik herinner me zelfs nog dat ik de overschrijving deed, op de iPhone. Ik ben een van die mensen die er verantwoordelijk voor zijn dat er weer 2400 ING-medewerkers ontslagen zijn. De betaling die de 14e gedaan had moeten worden blijkt niet gebeurd. Help! Ik vul de machtiging in en ren die naar de brievenbus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten