Stern

Ik ben net twee etmalen weg en heb al twéé boeken gelezen. Van allebei ben ik onder de indruk, terwijl ik van de week net tegen de collegae zat te verkondigen dat er naar mijn indruk zo weinig noodzakelijke romans worden geschreven. Maar dat ik niet zeker wist of die stelling hout sneed, of dat ik gewoon te bezig ben om een beetje te lezen.

Dit 'Stern' van Thomas Heerma van Voss lag op de redactie. Het heeft een omslag dat sterk doet denken aan dat van Tirza van Arnon Grunberg. Ook van Ron van Roon. Eigenlijk wilde ik Daan Heerma van Voss lezen over zijn vergetelheid. Hoe deze beide Heerma van Vossen gelieerd zijn moet ik nog even uitzoeken.

Dit 'Stern' is een roman over onvergetelijk eenzame personages, die rondlopen en functioneren maar met niets en niemand echt contact maken/krijgen. Een onderwijzer uit Oud-Zuid wordt met prepensioen gestuurd en heeft niets meer om handen. Hij heeft een vrouw die een semi beroemde schrijfster is en een zoon Bram die alleen maar games speelt en niets tegen hem zegt. En na verloop van tijd een geadopteerd Koreaantje blijkt te zijn. Het is van een beklemmende alleenheid die je koud om het hart slaat. En geen verlossing.

Nu denk ik bij iedereen die ik aankijk: zou die ook zo alleen zijn? En: ben ik misschien in wezen ook zo alleen? Want elke mens is tenslotte alleen, in diepsten. Pfff.