Zonnebrandcrèmes

Kan niet slapen en ga midden in de nacht naar Uitzending Gemist liggen kijken. Zo raak ik in het programma De Rekenkamer, waarin van allerlei uiteenlopende zaken de kosten in kaart worden gebracht. Rekenmeester Stefan Stasse verzamelt alle nuttige en nutteloze informatie die hij krijgt aangereikt. De redacteuren zijn voortdurend onderweg op zoek naar de werkelijke kosten en economische motieven van mensen en bedrijven. Ditmaal gaat het over de prijs van zonnebrandcrème. Waarom kopen mensen van die dure crèmes? Zijn ze beter dan 'goedkope' crèmes? Helpen ze überhaupt? Hoeveel moet je smeren om werkelijk beschermd te zijn?

Het leidt tot mijmeringen over vormen van journalistiek. Infotainment. Eigenlijk vind ik het allemaal veel te lang duren en ben ik alleen maar geïnteresseerd in de uitkomst. Het komt erop neer dat die beschermingsfactor een filter, een poeder is, die wettelijk bepaald is, dus die is voor alle merken hetzelfde.

Leuke weetjes. De mensen kopen de duurste zonnebrand uit een mengeling van positieve en negatieve gevoelens. Zon op de huid is enerzijds fijn en energie-schenkend, maar ook kankerverwekkend en huidverouderend. Om iets van al die gemengde gevoelen af te kopen ze maar iets heel duurs. Maar die zijn is absoluut niet beter dan goedkopere crèmes. De crèmes werken alleen zoals ze beloven als je er een dikke laag op smeert, zodat je een dikke witte waas hebt. En elke twee uur ververst. Dat doet niemand. Van een fles crème van 10 euro gaat 2 euro naar de BTW, 4 euro naar de retailer, 1 euro naar de distributeur, 2 euro naar ontwikkeling van het product en 1 euro naar het gebruikte materiaal. Dat u het weet.

De morning after nog wat namijmerend over deze vorm van journalistiek merk ik dat het wel beter blijft hangen als ik zoveel deskundologen in hun werkomgeving ziet en hoort praten.