Dolorosa

Reenske zegt dat ze deze de mooiste vindt van de Dolorosa's. Zo wijs, zo volwassen, gerijpt. Net als wij, grimlachen we.

Ik lees een biografie over de fotografe Diane Arbus. Bekend om haar foto's van uitzonderlijke mensen. Dwergen, reuzen, freaks. Ik heb mij nooit zo met de betekenis van die foto's voor haar zelf ingeleefd. Ze was de dochter van een rijk ondernemersechtpaar met een dure modewinkel. Ze trouwde met een modefotograaf en werkte jarenlang met hem samen. Toen scheidden ze en ging ze ook in de fotografie haar eigen weg.

Zo kwam ze in de wereld van de onafhankelijke fotografie terecht. Hoewel ze erg gereserveerd en timide was, wilde ze aan de slag met straatfotografie. Ze fotografeerde vreemdelingen die ze tegenkwam in rare circussen, vreemde lijkhuizen, groezelige hotels, psychiatrische inrichtingen en andere bizarre en ongebruikelijke locaties. Ze werd beroemd door haar excentrieke, middenformaat foto’s waarop portretten van ongewone en eigenzinnige onderwerpen als nudisten, prostituees en travestieten te zien waren. Ze fotografeerde dus vooral ‘freaks’. Volgens haar werden deze mensen met een trauma geboren maar hebben ze deze weten om te zetten naar een talent. Ze was dol op hen.

De vele pagina's bespiegelingen over de foto van de reus in de woonkamer van zijn ouders zijn schitterend. Die foto is wat hij is, dacht ik altijd. Maar waarom is-ie wat hioj is? Waarom die omgeving, die hoek, die houdingen? 

Vraag me af of er over mijn tekeningen ook zoiets te zeggen valt. Het antwoord is natuurlijk ja. Alle ideeën en gedachten erbij. Ik zou ze ergens kunnen noteren. Of niet? 'Een foto is een geheim over een geheim. Des te meer hij vertelt, des te minder je weet', is een citaat van Diane Arbus. Hoe minder ik vertel, hoe meer u weet.

Wanneer je verdrietig bent, kijk dan opnieuw in je hart en zie dat je huilt om wat je vreugde schonk, zei ooit Kahlil Gibran.