Afscheid

Ik had onze stagiair al vrij snel onthuld dat hij typisch een verhaallijn voor mijn blog zou kunnen zijn. Zo grappig, zo slim, zo vol brille, menselijke kanten en gekkigheid, leergierig, opmerkzaam. Drie maanden heeft hij te onzer redactie gezeten en alles gezien en gehoord wat er gebeurde. Hij voegde er veel vragen, belevenissen en meningen aan toe. Hij blogde er ook over. Vele gebeurtenissen die daar gebeurden gingen door zijn particuliere zeef. 

Als iemand met verwondering over jouw dagelijkse gang van zaken schrijft - en je je realiseert je wat hij allemaal nog meer zou kunnen schrijven en gelukkig niet doet - dan voel je hoe keurig aangepast je je werk in feite doet en je je uit, en wat er ondertussen allemaal wel niet gezegd en gezwegen wordt. Hij is die drie maanden getuige en een grote bron van ontspanning, relativering en vreugde geweest. Nu gaat hij weer verder.

Morgen hebben we Afscheid. Het leek mij bij nader inzien wijzer hem niet tot verhaallijn op mijn blog te maken. Maar ik moet toch iets doen. Ten afscheid maak ik maar een tekening van hem.

Ondertussen sms-en wel een kwartier over zijn volgende blog. Hij wil die over uitgevers en drank laten gaan. Wie hij kan bellen om over Drank te vertellen. Dat weet ik niet, zeg ik. 'Maar er zijn toch zopveel sterke verhalen over Uitgevers en Drank?' 'Dat kan wel wezen,' antwoord ik, 'maar dat weet niet niet. Ik doe er niet meer zo aan. Sinds ik dat niet meer zo doe vind ik Leven & Werk eigenlijk veel fijner.' Dat snapt hij ook wel, maar vooralsnog zoekt hij drankverhalen.

Als hij mijn blog volgt dan is de tekening morgen geen verrassing.