Prachtig boek gekregen: Carmiggelt gedundrukt. En van voor naar achter uitgelezen. Binnenkort is het honderd jaar geleden dat hij werd geboren. Van Oorschot heeft nu een bundel uitgebracht in de sfeer van de Russische Bibliotheek, de groten der aarde. Zo zag Carmiggelt zichzelf niet. Hij zag zichzelf als een minor poet en schreef daar een gedicht vol zelfspot over. Hij zag zichzelf al gedundrukt door Van Oorschot / en mompelde: 'Ga ik dan niet teloor, God?'
Wat kan ik zeggen over Carmiggelt wat al niet honderd keer gezegd is? Zó knap wat die man doet. Zo scherp, zo vertederend, zo sociaal bewogen, zo vol vriendelijke spot inclusief zelfspot. Elk verhaal over een ontmoeting op straat is een parel. Om er maar één te noemen: in het verhaal 'Portret' belt een blekig meisje bij hem aan en vraagt of ze hem mag tekenen. Er gaat niets van haar uit, ze is voornamelijk flets. Maar hij staat het toe, ook uit een soort lamlendigheid. Maar als ze gaat tekenen gaat het meisje ineens vlammen. Zoals ze hem scherp aankijkt, hoe ze ademt, flitst, gespannen in de weer. Als de tekening af is sluit ze zich weer en haar tekenboek. 'Nou ja, mijn portret heb ik niet gezien. Maar háár portret wel.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten