Het Stadse Huis

En hoe ging het toen dat verder met dat huizen zoeken? Nou toen gingen ze naar een informatie-avond van het nieuwbouwproject Het Stadse Huis van de woningbouwvereniging Mitros. Ik ken Mitros alleen van de asbestverhalen van Kanaleneiland. Verder sta ik welwillend tegenover sommige ambitieuze nieuwbouwprojecten van woningbouwverenigingen waarmee ze goede sier willen maken. Daar woonde ik in in Noord en daar woon ik nu in.

Dit Het Stadse Huis gaat om een project in de wijk Zuilen met 32 grote woningen waarvan vanavond de eerste 8 in de markt gezet worden, zoals dat heet. De kopers kunnen via een ingenieus computergrogramma zelf de indeling en heel veel onderdelen van hun huis samenstellen. Elk huis krijgt daardoor een eigen karakter. Het project ligt behoorlijk in het groen, achter de weelderigste straat van Utrecht: de Beatrixlaan. Daar is nooit een huis te koop want wie daar woont gaat nooit meer weg.

De informatie-avond begint om 18.30 uur in complex 'Het Vorstelijk Huis', een oude school, waarin nu amateurkunst beoefend wordt en een restaurant Colour Kitchen gevestigd waar mensen werken met-afstand-tot-de-arbeidsmarkt. Daar eten we maar snel.

De informatie-avond wordt gepresenteerd door twee acteurs, man en vrouw, met allemaal zeer herkenbare dialogen. We mogen daarna op een laptop al ons nieuwe huis gaan indelen, maar daar heb ik geen zin in. Hoe is het tijdpad? Vraag ik. Zodra er zes woningen verkocht zijn gaat de bouw beginnen. Gezien de interesse deze avond geloof ik dat dat snel zal gaan, zegt de Projectleider. 

Daadkrachtig vul ik meteen maar het hele formulier in met mijn (onze?) kavelvoorkeur 8,  7, 6, 5, 4, 3, 2, 1 en ben de eerste die het formulier inlevert. Op 15 september gaan ze de huizen verdelen. Wij zijn de eersten, benadrukken Bobby en ik allebei nog een keer. Dat wordt gehonoreerd hè? Dan krijgen we wel kavel 8 hè?

Het is een hele hete zomeravond. Eenmaal thuis nemen een hele grote ijscoup bij ijssalon Il Mulino. En zitten we tot diep in de nacht met een rosétje zwijgend op Bobby's balkon. We durven het niet te bespreken. Zou dit het misschien kunnen worden?

Als we dit gaan doen, zegt Bobby eindelijk, dan duurt het op zijn snelst nog wel een jaar voor het zover is. Dan kan ik wel eerst een boot gaan kopen.