Habijt

Ik raak in gesprek met Henk, een man van begin zestig in een zwart habijt met puntcapuchon. Puntmuts.. En een grote lichte 'televisiebril' zoals Vati in de jaren zeventig droeg. Hij praat met een sterk Twents accent. Heel veel en heel snel. Het is een volle ruimte dus ik versta de helft niet. Maar omdat hij zijn verhaal kwijt kan straalt hij helemaal. Ik begrijp er eerlijk gezegd niet alles van. 

In het dagelijks leven is Henk architect. Hij had graag willen intreden in een klooster, maar dat kon niet meer na je 50ste. Nu hoort hij bij een clubje vergelijkbare mannen die elkaar eens in de maand  treffen en stichten. Allemaal in die zwarte habijten. Henk heeft er wel drie en hij maakt ze zelf, vertelt hij. Dan kan hij de mouwen wat wijder maken.

Er bestaat een wereld van habijten waar je geen weet van hebt. Hij gebruikt een ander woord trouwens dan habijt, maar dat ben ik kwijt. Als hij zijn gewone werk als architect doet draagt hij het gewaad niet. Hij heeft allemaal klokkentorens ontworpen. En een keer in de twee weken speelt hij orgel in de Vrije Katholieke Kerk - nooit van gehoord.

Wij haatten katholieken, zeg ik. Dat was wederzijds, zegt hij, Wij haatten protestanten.

Ik vertel van Zus4 in Mecklenburg Vorpommern met haar middeleeuwse kerkje, waar we een keer met Kerst de muziek verzorgden. Zij op het orgel, en ik op de blokfluit. Jullie stikten zeker van het lachen, begrijpt Henk.