Bonbonniėre

Ik heb een nieuwe vriendin, vertel ik, een hele dikke. En dat na een middagje stadten. Ik had zo een rijtje wensen: nieuwe aquarelverf, aquarelpapier, een boek, haarverf, gezichtscreme, een nieuwe joekel van een ring, een tentoonstelling, een concert, en wat verder ter tafel zou komen.

Niets van mijn wensenlijstje vind ik, maar wel stuit ik in de Zadelstraat op een nieuw winkeltje voor de vrouw met maat 42 en meer. Ik kan al lang weer in de gewone confectiematen, maar vind toch de 'normale' kledingwinkels niet fijn. Dus ik naar binnen. Een gezellige voluptueuze verkoopster achter de kassa. 

Ze is pas 10 dagen open, vertelt ze. Ze was ontslagen bij haar vorige baan, en haar man ook bij de zijne, en wat moesten ze nou, ze waren allebeid in de vijftig, ze kregen nooit meer een baan. Zo is ze maar voor zichzelf begonnen. Het is een picobello mooie winkel en het ruikt nog helemaal naar verf. Haar man heeft alles geschilderd, vertelt ze trots, want hij is schilder. Ze hebben extra ruime pashokjes gemaakt. 

En zo kwekkend over de dingen des levens hijs ik mij in van het ene in het andere jurpje. Ze blijft er gewoon bij staan als ik me omkleed. Onderwijl schenkt ze koffie en vergaap ik mij aan de schaaltjes bonbons. Dat is nog eens humor in een dikke dameswinkel.