In de Geertekerk treedt op het Nederlands Strijkersgilde, een Utrechts project-orkest. Dat lijkt me een betere tijdsbesteding dan binnen voor de tv gaan hangen, omdat het buiten zo heet is. En interessant ook wel, ik ga de laatste te weinig meer naar optredens en concerten. Het belooft wel een beetje experimenteel te worden, met elektronische 'klankdokters', maar dat kan ook interessant leuk zijn. Ik heb er tenslotte enige ervaring in.
Uit mijn periode als beginnend professional (hulpje in de wereld van de experimentele kunsten, Time Based Arts, we hebben het nu over jaren tachtig) maakte ik immers ook veel onbegrijpelijks mee. Maar die reeks onbegrijpelijke kunstwerken leverde een schat aan ervaringen op die samen een soort van ketting werden en als zodanig weer betekenis kregen. Maar dat was toen. Nu houd ik meer van behaaglijker kunst. Ook muziek. Muziek die je meevoert.
Dat is dit niet. Ik snap dat kunstenaars niet altijd willen behagen en de grenzen opzoeken. En dat een project-orkest zichzelf wil uitdagen. Dus dat we dan atonale muziek krijgen. Dus luister ik naar de 'Psycho Suite' uit 1960 van Bernard Hermann, een stuk getiteld 'We kunnen kwantitatief zijn' met de de electronicasolisten Klankdokters (Dianne Verdonk, Tijs Ham en Martijn Duiven), en 'Sonata for Strings' van William Walton. Interessant. Maar de toegift, een klein stukje Gershwin, daar word ik toch het gelukkigst van.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten