Het is heel moeilijk om niet de hele dag aan de tv gekluisterd te zitten en de berichtgeving te volgen. Het voelt bijna grof en onrespectvol als je de tv uitzet. Ik lees de dodenlijst door. Zei Mark Rutte niet dat iedere Nederlander wel iemand kent die in dat vliegtuig zat? Of die tenminste iemand kent die iemand kent etcetera? Dus check ik de hele passagierslijst. Nee ik ken niemand.
Wat maakt het uit? Het verdriet van de betrokkenen is onbeschrijfelijk. Die trein in dat oorlogsgebied met gewapende militairen die constant aangeduid worden als de Rusland-gezinde seperatisten, wat een gruwel. Het Journaal duurt dezer dagen met de vliegtuigramp en de (bijna?-) oorlog in Gaza wel een uur. En nu is Syrië helemaal van de lijst met onderwerpen afgevallen.
Alsof ik een onvergeeflijke lichtzinnigheid bega als ik een stukje piano speel...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten