Steeds meer vriendinnen stoppen met werken. Het begint echt op te vallen. Ik ben haast de enige die nog werkt. Het komt niet in me op om te stoppen. Waar moet je dan van leven? Er is geen VUT ofzo. Ik mag nog 10 jaar. Er zijn geen mannen als achtervang. Nooit gehad, altijd alles zelf gedaan. Ieder heeft haar eigen verhaal. Ze konden het lichamelijk of geestelijk niet meer aan, hun contract werd niet verlengd, faillissement van hun bedrijf was het einde, of persoonlijk moet het roer helemaal om...
Wat mij opvalt is dat ze nogal stralen. Veel meer dan voorheen. Werk is leuk, als het goed is, maar je moet er ook best veel frustratie verstouwen. Ze zeggen nu: Eindelijk uit de tunnel van het werkende leven. Van acht tot vijf en 's avonds moe op de bank. Tijd aan jezelf, de dingen die je leuk vindt, uitstapjes, het sociale leven wordt veel ruimhartelijker...
Het is weer net als vlak na de studie vertelt Wiil. Het leven ligt weer helemaal open. Ze was er jaren bang voor, voor dat stoppen, maar het is heerlijk. Uit de tunnel. Die dertig jaar werken: het is voorbij en ze heeft er nauwelijks herinneringen meer aan. Er komen allerhande nieuwe dingen op je af.
Ik word een beetje jaloers...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten