Opknappen

De retraite is anders dan andere jaren. Hakt er meer in. De lekengebedsdiensten in het Koor van de Kapucijnen vind ik niet zo mooi, maar onze eigen - ook niet even ervaren - begeleid(st)ers weten wel een snaar te raken. 

Jacobi nodigt 's morgens uit na te denken over de vraag: Waar Sta/Ben Ik Op Dit Moment In Mijn Leven, en hoeveel ruimte geef ik aan de Zachte Stilte? Met een werkverhuizing èn een persoonlijke verhuizing op stapel voelt het allemaal deep down best wiebelig, moet ik erkennen. Daar wals ik door de bank genomen maar wat overheen. 

's Middags komt Helen met een Icoonmeditatie, die er ook nogal inhakt. Ze heeft tientallen iconenkaarten neergelegd, en je mag er één uitkiezen en die als spiegel gebruiken. Ik word een beetje knorrig van al die afbeeldingen van mannen met grijze baarden en Maria's met kindekes. Mijn Clara bijvoorbeeld zit er niet bij. Ik kies dan maar een afbeelding van die heiligen op een rijtje, zonder naam, waarvan slechts een met grijze baard. De andere twee zouden ook vrouwen kunnen zijn. Voor mij nu gaat dit icoon over gelijkwaardigheid en respect, tussen mannen en vrouwen, vader en kinderen, directie en medewerkers. Dat er niet altijd is, zullen we maar zeggen. En of ik het zelf altijd toon is ook maar de vraag. Een luchtige 'elfje' maken (een soort haiku) lukt even niet.

Tussendoor doe ik wandelen. Het landschap rond het klooster is schitterend woest en ledig. Met zijn vette klei doet het aan Noord-Groningen denken. Daar struin ik in mijn eentje doorheen. Nu heb ik grote klonten klei aan mijn schoenen.

Met Piet, de derde begeleider, doen we des avonds in het duister een meditatieve wandeling door tuin & bos van het klooster. Je ogen wennen heel snel aan het donker. De lucht is heerlijk scherp. Deze meditatie is verreweg het heilzaamst. Daar knapt een mens van op.