Natter

In het kader van bijtanken lees ik in bed een roman: Begeerte heeft ons aangeraakt van Bert Natter. Dat is een zin uit De Internationale. Het boek lag in de gang, een afdankertje van een van de buren dus. De meeste afdankertjes die daar liggen zijn van mij. Ik herinner me dat het bij verschijnen (2009) goeie recensies had.

Ik lees tegenwoordig minder romans dan voorheen, word er op de een of andere manier niet meer zo in meegesleurd. Toch is het fijn je weet eens mee te laten voeren in personages, geschiedenissen, verhaallijnen, intriges, taal, constructies. Het is toch wat: iemand heeft er jaren aan gewerkt en jij laat je er al dan niet door grijpen.

Dit boek is rijk en complex, maffe personages en onverwachte wendingen. Hoofdpersoon is een klavecimbel-restaurateur die bij een Museum werkt en die ontslagen wordt omdat hij bij een opening tegen de Koningin praat. Een doodzonde. Zijn beste vriend is omgekomen bij de vuurwerkramp in Enschede. En hij krijgt een klavecimbel ter restauratie en aankoop aangeboden die in een voormalig klooster in Noord-Groningen. In dat huis is ook een bloedmooie zeer getalenteerde en bloedgeile clavecimbeliste, tevens psychiatrisch patiënt. Nou ja, zomaar wat ingrediënten. 

Het is goed geschreven en zeer onderhoudend, ik lees het in een keer uit, het leven bestaat welbeschouwd uit louter gekken. Toch raakt het me niet echt. Wat had het met me kúnnen doen? Of heb ik mijn dag niet? Verwacht ik teveel? Maar het lezen zelf als bezigheid werkt wel zeer helend.