Er is een feestje om de geboortedag te vieren van M. Verjaardag noem je dat niet meer. Zij is vier jaar geleden aan kanker overleden en liet man Hans, twee dochters en een grote schare trouwe familie, vrienden en koorgenoten na.
Hans was Bobby's getuige bij ons partnershippen. Vrijdag was hij ook bij onze eerste bezichtiging van ons nieuwe huis. Nu heeft hij ons voor dit momentum in zijn leven uitgenodigd. Tuurlijk ga je dan.
Ik sputter wel een beetje. In hun kamer heb ik me als nieuwkomer tot nu toe een buitenstaander gevoeld. Iedereen kent elkaar goed, en ze doen geen moeite voor nieuwe mensen. Is dit Utrechtse ontoeschietelijkheid? Of de ontoeschietelijkheid van gezinnen jegens singles? Ik vind ze niet erg aardig. Of ben ik overgevoelig? Elke keer zeg ik tegen mezelf: je kunt ook níet te gaan. Aan jou de keuze. En dan ga ik toch.
Er zijn ditmaal wel meer dan 30 mensen in die woonkamer. Hans heeft heerlijke hapjes. Hij doet ook een speechje over M en over hoe-gaat-het-nu-met-Hans-en-de-dochters. Met tranen in de ogen. Het koor waar M. In zong zingt liederen. Zie foto.
Uiteindelijk krijg ik best gesprekjes. Hans' broer blijkt een nieuwe vriendin te hebben, vertelt hij, die niet mee is omdat ze ook zo opziet tegen een kamer vol nieuwe mensen. Die moet volgende keer ook maar mee. Voor mij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten