Nepcartridges

Een maand of wat geleden heb ik me laten verleiden tot het kopen van nepcatridges bij de Turkse  kantoorboekhandel in de buurt. Ze waren even goed, betrouwbaar, etcetera als de HP-cartridges, twee keer zoveel inkt en maar de helft van de prijs, zei de verkoper. Ja maar, zei ik dan, ja maar, want ik ben erg goed in doemscenario's.

Eerst deden ze het redelijk goed. Toen gingen ze strepen. Dat strepen werd langzaam minder tot je het bijna kon negeren. Toen ze op waren kocht ik zelfs nieuwe nepcartridges. Want die prijzen van die cartridges. Ze deden het best goed. Eerst. Tot op een dag ineens alleen de blauwe het nog deed. Rood, geel en zwart niet. De computer herkende ze echter wel als cartridges en gaf zelfs aan dat ze nog driekwart vol waren. Als ik mijn vinger erlangs haalde gaven ze ook inkt af. Maar printen? Ho maar.

Ik was verlamd. Lag dit aan de printer of aan de cartridges? Als ik nu nieuwe HP-cartridges ging kopen (80€ voor het hele setje) en die deden het ook niet, dan was ik die €80 kwijt. Want een nieuwe printer vraagt ongetwijfeld een ander type cartridge. Wat een oplichterij. Elke keer was ik weer woedend. Nee, ik kan niet printen, mopperde ik dan en begon een tirade tegen de oplichterij van printers en cartridges. Dan knikten de mensen begripvol. Maar ja.

Heb je het nu nog niet opgelost, vroeg Bobby laatst. Nee, ik had het nog niet opgelost. Want het dilemma bleef het dilemma. 

Vandaag moet ik naar het postloket in de Read Shop, en realiseer ik me dat ik Schoonmama, mijn grootste fan op het gebied van tekeningen, al maanden geen tekening heb gestuurd. Vanwege dat ik niet kan printen. Ik stuurde haar altijd regelmatig een printje. Dan belt ze laaiend enthousiast terug. Dus vanmiddag met ingehouden adem nieuwe HP cartridges gekocht, en zojuist geinstalleerd...