Hoofdpijndag. Ik wil het bed niet uit. En daar kjk maar liefst 5 afleveringen - van elk bijna een uur - van de BBC-serie 'Last Tango in Halifax', die afgelopen zomer dagelijks werd uitgezonden door Omroep Max. Het is een serie over twee mensen van in de 70, Celia en Alan, die ooit in hun tienerjaren verkering hadden en elkaar elkaar uit het oog verloren. Nu zijn ze weduwe en weduwnaar. Ze vinden elkaar terug via interne, en worden
weer helemaal verliefd.
Hun dochters (ook aweer een eindje in de veertig) dreigen roet in het eten te gooien. De dochter van Celia heet
Caroline. Haar huwelijk is een ramp, ze is helemaal gefocust op haar
carrière in het onderwijs en vindt dat haar moeder veel te hard van
stapel loopt met Alan. Gillian, de chaotische dochter van Alan, is een
harde werker met een gecompliceerd liefdesleven. Haar zwager Robbie is
er zelfs van overtuigd dat ze schuld heeft aan de dood van haar man.
Er zijn veel dramatische gebeurtenissen: alcoholisme, overspel, geweld, IU depressie, lesbische liefde, hartfalen, onverzoenlijkheid, brandstichting, meningen, en dit alles in een niet te zuinig tempo. Af en toe denk ik dat het niet kan, zó lang in bed tv liggen kijken, maar ik ben tot weinig anders in staat ik besluit dat ik een griepje heb. Dan mag het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten