Nifterlakeplantsoen

Het is een heel saai parkje voor ons nieuwe huis. Het heeft zelfs een naam: het Nifterlakeplantsoen. Het is groen en er is water, en er is een treurwilg, en dat alles is een groot goed en met sneeuw lijkt het zelfs idyllisch, maar het is in werkelijkheid slonzig en oerend saai.

Nu kwam er onlangs een rondschrijven van een nieuwe buurvrouw, die dat blijkbaar ook vond en het park wil opfluffen. Er is een potje voor bij de gemeente, schreef ze. Of we een plan zouden maken. Een paar honderd meter verderop in Zuilen is een vergelijkbaar parkje dat een jaar geleden al zeer succesvol opgefluft is. Ik had dat wel gezien, ik dacht dat dat was om de bewoners van de chique nieuwbouw een beetje te scheiden van het schorriemorrie van de uitgewoonde jaren vijftig flatjes. Met hele grote honden en jogging pakken. 

Als zelfbenoemd parkenliefhebber heb mij aangemeld voor de werkgroep. Maar eigenlijk heb ik geen idee. Ik vind het leuk als er niet alleen struiken maar ook bloemen zijn. In het Flevopark zijn stukken met wilde roze bloemen, kan niet op de naam komen, lipbloemigen. 

Ik wil wel een paar vlinderstruiken willen, een rozenperkje, fruitbomen, notenbomen. Een vlondertje in het water met bloeiend riet, waterplanten. In het voorjaar sneeuwklokjes, krokussen. narcissen, tulpen. Struiken waar vogels op af komen. Twee picknicktafels. Een barbecueplek.