Inbreiwijk

Wat een veelzijdige veellagige bijeenkomst is dat met het bewonersgroencomité. We spreken af in Het Vorstelijk Complex, alwaar we elkaar een beetje aftasten en de wensen inventariseren. We hebben allemaal enorme dromen bij onze nieuwe woning en woonomgeving. Maar over welke ambities hebben we het? Sommigen willen alleen het struikgewas onder de iepen weg.

En hoe pak je zulke wensen aan? Bij wie moet je zijn? Gaat het jaren duren? Willen we dat? We hebben geen idee.

We gaan eerst maar eens door onze nieuwe straat lopen en bekijken onze nieuwe huizen en de iepen, het overtollig struikgewas, de vieze bankjes, het vuil in de struiken en de hondenpoep. Er is steeds politie in de straat. Er is een ruitje van een auto ingetikt.

Dan komt een groepje Marokkaanse jongens aanlopen, die op de bankjes willen zitten op de plek waar wij nieuwe huiseigenaren staan. Het voelt over en weer een beetje ongemakkelijk. Het parkje waar wij allemaal dromen over dromen is hun dagelijkse hang out. Waarschijnlijk is het vuil is de bosjes mede van hen. De politie roept it de auto dat ze weg moeten. Mokkend sjokken ze verder. 'We doen toch niks verkeerds?'

Er passeert een praatgrage oude dame met hond. 'Wat een vréselijke huizen', zegt ze, 'dat is toch géén gezicht?!? Dat past hier toch helemaal niet!' Als ze door heeft dat wij daar allemaal gaan wonen wenst ze ons enigszins schamper geluk. Dat ruitje intikken gebeurt dagelijks, verzekert ze. 'Het is niet de vraag òf het gebeurt, het is de vraag wannéér.'

Als we wat meer concrete ervaringen willen bij haar suggestieve opmerkingen wordt ze steeds toeschietelijker. Ze is in Zuilen geboren, vertelt ze, honderd jaar geleden. Toen Zuilen nog Zuilen en op stand was. Maar nu is het dit. Je bent er je leven niet zeker, in elk geval je autoruitjes niet. Nu woont ze met haar hond boven de Albert Heijn en daar komt niemand binnen!

De dromen en werkelijkheid rond een inbreiwijkje.