Nooit meer typen

Maandag waren ze op DWDD, auteur Christoph Vekenan en boekhandelaar Gert Brouns uit Gent, met een item over de 160 typemachines van Hermans. Nu heb ik mij nooit zo beziggehouden met Hermans, en dat hij een tik had voor typemachines en dat iemand die verzamelde, ach. Maar nu het zo expliciet ging over het gebruik van de typemachines werden er herinneringen wakker. Voor mijzelf is die typemchine tenslotte ook echt een ding geweest. Dat was de stap naar de journalistiek. Want als je een stuk wilde inleveren, dan moest dat 'schone kopij' zijn. Zonder doorhaligen en verbetereingen. En waar je nu op de computer teksten moeiteloos verschoont, moestvje dan weer helemaal ovnieuw beginnen. In de tijd dat ik lange boekbesprekingen schreef voor De Groene typte ik ze wel vijf keer over. Eindeloos typen, eindeloos dat geluid. 

Vati typte veel. Brieven. Hij had een oranje typemachine, ik weet niet meer van welk merk. Mijn eerste eigen typemachine was een mooie kleine rode lieve Erika van V&D. Die kocht ik in mijn studietijd. Die was zo licht, als je typte danste die over de tafel. Die had vierkante lettertjes, dat vond ik niet zo serieus. Daarna nam ik een Adler, die ik mijn 'politietypemachine' noemde. Daar typten agenten processen verbaal op. Die had een soort times-letter. En daarna kocht ik mijn eerste elektrische. Eind jaren tachtig. Die had een ingebouwd geheugen kon wel een hele regel wissen. Ik had geen IBM, die met dat letterbolletje. Die was te duur. 

Het boek in kwestie 'Nooit meer typen' ligt bij ons ter redactie. Wauw! Mooi gebonden. Meer dan van de verhalen ben ik onder de indruk van de fotografie. De typemachines zijn schitterend gefotografeerd door Philippe Debeerst, Vlaams kunstfotograaf, industrieel fotograaf. De kunst van het typemachines forograferen. Jammer dat er geen the-making-off bij zit, ik zou zijn studiootje wel willen zien, wat hij gedaan heeft met de belichting, hoe hij de stand bepaalde waarop de typemachine het meest tot zijn recht kwam: de machinerie, het materiaal, de glans... 

Matthijs van Nieuwkerk in DWDD begon helemaal te glanzen als hij dacht aan de 'ping!', het geluid om je te waarschuwen als je aan het eind van de regel was.