Pók!

Ik heb dat wel eens, dat ik zomaar val. Dat heb ik mijn hele leven al. Er bestaat een foto van mij op schoolreis naar London, 1974 of daaromtrent, dat ik midden in London voor de St. Pauls Cathedral verbouwereerd op de grond zit. Iedereen kijkt naar me. Wat is er? Er is niets. Heb je pijn? Nee. (Dat lieg ik dan) Er is geen reden om te vallen, maar het gebeurt. 

Vandaag overkomt het me te Bunnik, waar ik net een mooi diep spiritueel middagwandelingetje maak en geheel verkwikt klaar ben voor de komende Vergadering. Ik draag een jurpje en in de linkerzak van de jurk zit nonchalant mijn iPhone. Tijdens de val zéilt die uit de jurk op straat. 

Pók!

Dan weet je: die is stuk. Dat leuke blauwe beschermende rubberen hoesje uit de Tesco te Engeland heeft niet geholpen.

Een nieuwe telefoon kost al gauw 600 euri.

Ik kan niet zonder.

Vinnie verwijst me naar de firma Teleworld in de Kinkerstraat. Die maken volgens hem álles. Het is een heel eind rijden van de Fruitweg te Bunnik naar de Kinkerstraat, maar ik haal het. Drie kwartier heeft de telefoondokter en ook hij haalt het. Net. € 65. Zo heb ik om 18 uur weer een telefoon. 

Pas dan kan ik haast niet meer lopen van de pijn. Bont-en-blauwe plekken. Schaafplekken. Au. Ik had het niet gevoeld.