Spontane bezoekjes

Eerste zondag op het nieuwe adres. Eerst parkeer ik de bolide voor ons keukenraam, om te voorkomen dat er een vrijgemaakte gezinsauto komt parkeren, en dan wandel ik op mijn dooie akkertje naar de Jacobuskerk op het Prins Bernhardplein. 

Op de een of andere manier heb ik al die tijd dat ik hier zou gaan wonen gedacht dat dat dé gedroomde spirituele plek voor mij zou zijn, dat sfeervolle neoromaanse katholieke kerkje op loopafstand. Maar het kerkje zit vol zeventigplussers, inclusief het koor, en de priester, en de organist is een goedwillende amateur. Niets ten kwade van de zeventigplussers, het is allemaal ontroerend en authentiek, en tragisch dat deze kerk op de nominatie binnenkort-te-sluiten-kerken staat, maar wat ik aan Schoonheid droomde te vinden hier, zoals je die treft in De Papegaai of in De Duif in Amsterdam, die is er niet zo. Misschien dat de Roze Zusters in het klooster een eindje verderop zoiets hebben, maar die hebben hun Eucharistie 's zondags al om 09 uur. En er zijn grenzen.

Een beetje ontheemd keer ik huiswaarts. Bobby moet werken. Wat te doen? Zal ik naar een museum? Zal ik naar Schoonmama? Zal ik de hele dag in bed gaan liggen lezen?

Dan gaat de bel. Zus&Zwager 1. Té nieuwsgierig. We lopen een rondje Vecht. En een uur later Anke&Erwin uit Rotterdam, die toevallig net langs de Vecht wandelen. En dan Brecht&Erik, die met pioenrozen komen. Ik heb wel geen brood en koekjes voor de gasten, maar ik klaar er helemaal van op.