Damestasjes

Damestasjes heb ik altijd behoorlijk stom gevonden en zeker niets voor mij. Maar sinds ik regelmatig kleren zonder zakken draag raak ik steeds meer in de knoop met de portefeuille, de telefoon, de brillenkokers en de sleutels.

Inmiddels heb ik op vakanties twee keer een vrij klein tasje gekocht, waar de portefeuille net in kan en de telefoon, maar niet die sleutelbos, laat staan de brillenkoker. 

Het tafereel waar-is-mijn-portemonnee, waar-is-mijn-telefoon, waar-is-mijn-sleutelbos, waar-is-mijn-leesbril doet zich echter te vaak voor. Er moet een nieuw groter damestasje komen. 'Doe mij voor mijn verjaardag maar een mooi damestasje', zeg ik desgevraagd. Die moet ik dan wel zelf uitzoeken.

Dus ik Utrecht in. Naar de tassenwinkels in het stukje Zadelstraat, Choorstraat, Servetstraat. Steeds gooi ik mijn spulletjes die in het nieuwe tasje moeten op de toonbank, en dan ga ik in- en uitpakken. Eerst in de duurzame fair trade-winkels, maar hun leren tassen zijn of kleurloos, of heel erg hippie. En dan maar naar dé tassenzaak van Utrecht genaamd Schrandt Koffers. Ze bestaan net 100 jaar. 

Wat een verschil de een of de andere tassenverkoopster! Ik ga zo 100 euro uitgeven, denk ik dan, kun je ook een beetje meedenken? De meeste verkoopster vinden het al vervelend als je om een dérde tasje vraagt. Ja dan moet die losgemaakt, het papier moet eruit, en als ik het tasje niet wil moet het papier er weer in en het tasje geborgd teruggehangen. 

Uiteindelijk tref ik een leuke Marokkaanse verkoopster die me alle ruimte geeft om te jeuzelen en dan ben ik er ook zo uit. Mosterdgeel van het merk My Lady. Wel vier vakjes en alles past.