Kloostertuin

Hoewel ik geen cadeautje wil geeft Will me het boek Geheimen uit de Kloostertuin van Tiny Brugge en Isabel Rottiers. Tiny heeft de tuin van de broeders Franciscanen in Megen 7 jaar lang onder handen genomen, Isabel heeft gefotografeerd.

Toen ik een paar jaar geleden een paar dagen in het klooster van de Clarissen ook te Megen verbleef heb ik dat Franciscanen klooster ook gezien, maar ik had niet de indruk dat je als buitenstaander in die tuin mocht. Kloosters hebben fantastische grote veelzijdige tuinen. De groentetuin voor het dagelijks gebruik, het bos om in te peinzen, de weelderige bloementuinen om in te genieten van geuren en kleuren, een beeldenpark om je in een traditie te weten, een begraafplaats om de tijdelijkheid van het aardse bestaan te beseffen en de verbondenheid met de generaties voor je te beseffen. De tuin van het laatste klooster te Velp/Grave waar ik vorige oktober was was echt fantastisch, evenals die van het voormalig  Franciscaner klooster bij Leusden. De Bijbelse tuin met het labyrint in Hoofddorp vind ik ook zo'n heerlijk oord.

Die tuinen worden worden doorgaans door cohorten vrijwilligers onderhouden, want als er nog kloosterlingen zijn, dam zijn die doorgaans veel te oud om de tuinen nog bij te houden. Heel heel knap om zo'n tuin te maken. Zoveel liefde en werk en volharding.

En dan maak ik me druk over ons postzegeltje van 4,5 bij 9 meter. Een terras moet 3,5 meter zijn wil je er een beetje kunnen tafelen. Dan houd je bijna niets meer over. 

De vrouwen die het boek gemaakt hebben en de mensen die in de tuinen gewerkt blijven helemaal buiten beeld. De menselijke touch is wezenlijk onderdeel van die verstilde paradijzen.

Tijdens het oriënterende gesprekje met de hoveniers vertelde ik dat ik erg van kloostertuinen houd. Die zijn altijd ommuurd door hoge  bakstenen muren. Dat is nog wat andere koek dan hardhouten of wilgetenen schuttingen.