Buren

Het aarden gaat vooralsnog vooral in de straat en de buurt. Zo heb ik een aardig zesjarig buurjongetje - twee huizen verder - dat Liam heet, enig kind is en veel behoefte heeft aan contact. Hij is sociaal slim en weet je (mij) eenvoudig voor zijn karretje te spannen. Hij vindt fruit lekker en vraagt om appels,en banenen, die ik dan ook nog voor hem schoon mag maken. 

Wat eet jij? Yoghurt. Mag ik dat ook? Wat doe jij? Mag ik mee? En ik vind het wel gezellig. Vandaag komt hij in zijn onderbroekje langs. Om af te kicken van het werk zit ik wat met waterverf te pielen in het Joelle Jivolet-kleurboek en dat vindt hij gewéldig, dat wil hij ook. Ik fotografeer wat plaatjes om te printen, maar dat vindt hij niet genoeg, hij wil ook zo'n boek.

Zijn moeder is hem kwijt en is behoorlijk van slag dat haar zoon in zijn onderbroekje bij mij blijkt te zitten. Je moet hem wegsturen hoor! Nee, zeg ik, ik vind het te leuk.

Hoe oud ben jij? vraagt hij. Ik ben zevenenvijftig, zeg ik. En jij? En jouw vader en moeder?  Hij moet even naar huis om het te vragen. Zij zijn 44 en 46. Ik concludeer dat ik dan de oudste van het rijtje ben. 'Nou ja, dat is dan maar zo,' zeg ik. 'Ja, dat is dan maar zo', herhaalt hij troostend.

Hij heeft vandaag een nieuw kunstje: 'okselscheten'. Met zijn in zijn oksel produceert hij rare geluiden. Hij kan het ook in zijn been-oksel, zegt hij, dat is zijn knieholte.

Ik maakte een foto van een kwebbelende Liam in zijn onderbroekje op onze hoekbank, maar doe kan ik niet plaatsen. Dat roept toch enige associatie met kinderporno op. Dus maar een andere leuk jongetje.