Omdat ik behoefte heb aan een roman over wat geweld met mensen doet - alle dagen krijg je berichten over bomaanslagen en zelfmoordaanslagen - neem ik de roman Ode aan de vreugde van de Israelische schrijfster Shifra Horn mee uit de bibliotheek. Ode an die Freude is een gedicht van Friedrich von Schiller, dat bekend is geworden doordat Beethoven het gebruikte voor zijn 9e Symfonie. Grappig. Een zeefdruk van de eerste regel van dit koorgezang, 'O Freunde, nicht diese Töne!' heb ik eindeloos veel jaren geleden aan Marg cadeau gegeven. Maar dit terzijde.
Ik vind het een fascinerend thema, maar geen goed boek. Het is een dikke pil en ik moet erg mijn best doen om erin te blijven. Het boeit me om over het gewone leven te lezen in geweldssituaties, de hoofdpersoon in dit boek doet als werk wetenschappelijk onderzoek naar rouwrituelen bij orthodoxe joden en zij bezoekt allerlei families in rouw. Zij heeft een man en kind en een goeie vriendin waar ze over vertelt. En dan een zelfmoordbom in een bus die net voor haar rijdt, terwijl ze net tien minuten achter de bus heeft gereden en naar een klein meisje heeft gewuifd dat bij het achterraam van de bus zat. Zij overleeft de aanslag zelf ter nauwernood. En dan gaat het over de dagen, weken, maanden daarna. Hoe ontwricht ze is. Maar men moet wel goed kunnen schrijven om te blijven boeien. Het boek is nogal langdradig. Ik vrees dat ik het niet uitlees.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten