donderdag 20 augustus 2015

Meisjes

Ik heb een heel verontrustend boek uit, ik weet geen ander woord. Het gaat om Watch Me Disapear van Jill Dawson. Ik kende haar niet, maar iets triggerde me in de beschrijving, het omslag, de recensie-quotes achterop. Over meisjes, die in de ogen van volwassenen vaak zo innocent en cute zijn, maar onderling niet altijd. De hoofdpersoon is Tina van veertig, martitiem biologe, woonachtig in de USA, met man en dochtertje van 10, afkomstig uit Oost Engeland. Ze doet onderzoek naar paringsgedrag bij zeepaardjes. Al vele jaren. Een van haar twee broers belt of ze komend weekend naar Engeland komt voor zijn tweede huwelijk. Zij is al 15 jaar niet in Engeland geweest en heeft al die tijd vrijwel geen comtact met haar moeder en haar broers gehad. Haar vader heeft een paar jaar daarvoor zelfmoord gepleegd, ze is niet naar de begrafenis gegaan. Het moge duidelijk zijn: hier moet heel wat aan vooraf gegaan zijn. 

Het is veel te complex om na te vertellen. Maar de onrust van meisjes die zo lief en aantrekkelijk gevonden worden door hun vader, oom, jongens en mannen uit de buurt, de gesprekken tussen ruziënde ouders waar je al meisje maar een glimp van opvangt, de vele verwijzingen naar seksualiteit war je als kind geen weet van hebt, tenminste niet als meisje uit begin de jaren zeventig, de onhandige seks met een jongen die je daar ongeveer toe dwingt omdat hij het niet meer houdt... Het roept veel herinneringen op aan die tijd vol regels, gedachten, vage gevoelens, beelden, onrust.

De ernstigste verhaallijn is de verdwijning van Tina's beste vriendinnetje Mandy. Tien is ze en ze wordt niet gevonden. De vierdaagse reis naar haar broer en haar familie roept vele herinneringen en beelden op, de vader die teveel van haar hield, die er uiteindelijk vandoor ging met een meisje dat half zo jong was als hij. Uiteindelijk is ze - dertig jaar na dato - ervan overtuigd dat haar vader de dader is geweest. Een pedofiel, noemen we dat nu, maar toen waren er geen woorden voor, alleen verwijzingen en zwijgen. 

Ademloos heb ik het gelezen, het doorzoeken door de herinneringen en beelden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten