Jacobus

We gaan naar de buurtkerk, de Jacobuskerk, waar de heilige Ludgerus in zo mooi in de tuin staat te staan. Bobby gaat weer een keertje mee. 

Vandaag zijn er behalve alle zeventig- en tachtigjarigen ook enkele jonge gezinnen. Dan is de sfeer wel behoorlijk anders. De pastor die voorgaat heeft ze met klem uitgenodigd: jonge gezinnen en jonge paren, zegt hij. Ik vind dat nogal lullig tegenover singles, maar ja. Hij houdt een kinderpreek, met veel toewijding, maar hij is er niet erg bedreven in. Hij gebruikt veel te moeilijke woorden en gaat ervan uit dat die kinderen er van alles van weten. De boodschap is dat we niet teveel onszelf op de borst moeten kloppen, maar liefdevol en dienstbaar zijn. 

Na afloop gaan Bobby en ik mee koffiedrinken en we raken in gesprek met een 93-jarige meneer: zeer spits en levendig. Hij is geboren en getogen in Rotterdam, vertelt hij, hij heeft in de oorlog het bombardement meegemaakt en heeft in een concentratiekamp gezeten. In zijn arbeidzame leven was hij accountant voor een elektrotechnisch bedrijf dat toen 60 man in dienst had en nu 20.000. Nu woont hij met zijn veel jongere vrouw in een flat aan de Amsterdamsestraatweg, met uitzicht op het Amsterdam-Rijnkanaal. 

Iedereen daar is van slag van de aanstaande sluiting van de kerk. Het is zo'n gezéllige kerk, zeggen ze. Vanaf 2016 moeten ze naar de Rafaelkerk in Overvecht. 'Dat wordt thuis op tv naar de H. Mis kijken', zegt de 93-jarige meneer. Ik zal het ook missen, de buurtmis, op steenworp afstand.