Nomade

Tweede roman die ik lees is Gibraltar van Renske Jonkman. Ik geloof dat ik eerder wat van haar gelezen heb, maar dat kan ik nu niet terugvinden. Vinnie en ik hadden een rondetafelgesprek met onder meer Wanda Reisel en Renate Dorrestein en ik meen deze Renske Jonkman, over hoe het was/is om anno 2010 (ofzo) literair auteur te zijn. Ik was tamelijk onder de indruk van de actieve energie van Renske en las meteen daarna haar debuut. 

Opmerkelijk: dit is al mijn tweede boek van een dertigster. Vaak leest men van de eigen generatie. Deze dertigsters bevallen goed. Ze gaan diep. Jonkman  schrift - meer dan de verhalen van Maartje Wortel - een recht-toe-recht-aan roman met structuren, thema's en verhaallijnen, met een kop en een staart.

Hoofdpersonen in Gibraltar zijn Ezra (v) en Tobias (m), een stel dat in een appartement in De Baarsjes in Amsterdam woont. Zij is creatief directeur bij een reclamebureau aan de Zuidas, hij is een (nog?) niet zo succesvolle filmmaker. Ezra is de dochter van zwervende hippies, opgegroeid bij haar reizende vader, Tobias is opgegroeid in Uitdam.

Ezra is zwanger en wil hem dat niet vertellen, omdat ze eigenlijk niet zeker weet of Tobias wel de vader is. Ezra heeft af en toe seks met andere mannen, maar Tobias weet dat niet. Ezra besluit van de een op de andere dag dat ze naar Marikko wil, waar haar vader woont.

Het is een mooie road novel over een reis in een stokoude Landrover door Frankrijk, Spanje en Marokko. Ezra en Tobias groeien niet naar elkaar toe. In tegendeel. Mooi om te zien hoe zij neerzet hoe ouders een blauwdruk voor het leven van hun kinderen maken. Hier zijn het hippies, wier dochter aanvankelijk een tegengestelde keuze maakt met een poenige baan aan de Zuidas, maar uiteindelijk hetzelfde pad kiest als haar ouders.

In het laatste hoofdstuk is Tobias terug in Amsterdam en zit Ezra met baby Tobias in Tanzania. Wat maakt alleen zijn in Tanzania te verkiezen boven alleen zijn in Nederland? Al dan niet met je relatie. Die vraag beantwoordt ze niet echt, of het antwoord moet zijn dat het sommige mensen in de genen zit.