Verdriet

Op de redactie krijgen we rond de kerst meestal tamelijk wat nieuwjaarsgeschenkjes: tamelijk kleine mooi opgemaakte boekjes met een kort verhaal. Eigenlijk zijn die heel bevredigend, als je een dik boek niet aan kunt en toch wat van waarde wilt lezen. Hij telt gewoon mee in mijn jaaroverzicht 'Gelezen'. 

Van de veelgeprezen Annelies Verbeke heb ik alleen haar debuut Slaap! gelezen over een slapeloze vrouw. Heftig is zij. Goed, maar heftig. Ik wil niet altijd heftig. Maar in klein formaat is het behapbaar. Dit Voorbeelden van verdriet gaat over een Brusselse vrouw die als directiesecretaresse op een architectenbureau werkt met haar baas en vijf medewerkers een weekje naar een huisje op het Amerikaanse platteland gaat. In de buurt van New York, beeld: Indian summer. ('Waarom hier? Waarom niet gewoon de Ardennen?') Die baas is een wispelturige zak, die liefst iedereen beledigt en pijn doet. 

Allengs wordt duidelijk dat de hoofdpersoon ook liefdesrelaties heeft waarin zij mishandeld wordt, en waar zij in blijft, blijkbaar is dat wat zij kent en wat zij aantrekt. Als Bob de achtergrond en het doel van hun verblijf daar onthult, vertellen de vijf collega's onmiddellijk, maar zij blijft. Knap geschreven, gecontrueerd, meer suggereren dan uitleggen, hoewel ik in een recensie lees dat dit niet haar beste staaltje is maar meer een tussendoortje. Ik zou meer van haar moeten lezen, maar ik geloof niet dat ik dit soort ingehouden heftigheid wil.

Op Blendle lees ik vier interviews met Verbeke, naar aanleding van haar gelauwerde laatste roman Dertig dagen, dat zo positief is dat ik het nu wel móet lezen. Een Afrikaanse klusjesman op het Vlaamse platteland aan wie de mensen bij wie hij werkt al hun geheimen vertellen.