Transparantie

Weken geleden alweer dat ik een brief kreeg van het RDW dat ik mijn rijbewijs moet verlengen. Dat is een taakje waar ik nogal tegenop zie. In Amsterdam ben ik mijn reserves tegenover het Stadhuis en al zijn diensten kwijtgeraakt toen ik de stadsdeelkantoren leerde kennen. Eigenlijk was alles wat je wilde er zo gepiept en vanwege de diverse kwaliteitsslagen die de gemeente als organisatie gemaakt had - ik heb diverse kwaliteitsmanagers gekend - wist ik dat hun klantonvriendelijkheid algemeen bekend was. En dat eraan gewerkt werd. We konden er ook zó trouwen, binnen twee weken, terwijl dat in Utrecht drie maanden had moeten duren.

Maar nu dus Útrecht. Staat niet ye boek als toeschiettelijk en klantgericht. Utrecht heeft net een nieuw stadhuis waar de transparantie als kernwaarde vanaf straalt. Glas glas glas.

Maar dan. Er staat een balie met 5 middelbare dames en een apparaat waar je een nummertje kan trekken waar een lijdt bij hangt waarvoor je allemaal nummertjes kan trekken. Als jouw kwestie er niet bijstaat moet je naar de receptie. Rijbewijs verlengen staat er niet bij.

Ik dus naar de receptie-balie.  

- Goedemorgen. Ik wil graag mijn rijbewijs verlengen.

- Heeft u een afspraak?

- Nee, is dat nodig?

- Ja.

- Dan wil ik graag een afspraak.

- Dat kan niet hier, dat kunt u alleen online doen. U kunt dat thuis doen.

- Dat wist ik niet. Ik woon hier pas. Maar nu ben ik er helemaal speciaal voor hier naar toe gekomen, kunt u misschien voor deze keer voor mij een afspraak in het systeem zetten?

- Nee. Dáár staan twee computers, daar kunt u het zelf doen. 

- Naar welke url moet ik toe? Of wijst zich het.

- Kunt nu niet met computers omgaan? Heeft u hulp nodig?  

- Nou nee, maar waar moet ik een afspraak mee maken?

- Afdeling Burgerzaken.

- Dank u wel.  

Dus ik naar de computer. Vul naam, adres en geboortedatum in, een tijdstip volgende week woensdag en druk over verzenden. Er gebeurt niets. Nog een keer. En nog een keer. Er gebeurt niets. Ik weet naar de balie. Ik heb alles ingevuld maar er gebeurt niets. 

- U moet op verzenden drukken. 

- Dat heb ik al vijf keer gedaan

Zuchtend loopt ze met me mee en drukt op verzenden.

- Hé hij doet niets. Dat ligt aan het systeem. Het systeem doet het niet goed. 

- En nu?

Zij weet het ook niet. Als ze het aan een collega vraagt kijkt die weg. Hulpeloos kwijt ze me aan. Ze wil dat ik wegga. Dat ik verdwijn. Maar ik wil tenminste een afspraak.

Ik probeer de andere computer. Daar kan ik niet meer op woensdag afspreken, maar wel op donderdag. Nou vooruit dan maar. Weer alles ingevuld, en op verzenden gedrukt. Dan springt hij op een scherm dat ik op vrijdag een afspraak moet maken. 

Ik weer naar de receptie. 

- Nu moet ik op vrijdag, zeg ik, maar ik kán helemaal niet op vrijdag. En hoe weet ik of ik niet ook al op woensdag en/of donderdag in het systeem zit? Want ik heb heel vaak op verzenden gedrukt. 

Dat weet ze ook niet. Dan ga ik maar weer. Ik heb een afspraak op vrijdag. Het moet ooit lukken om mijn rijbewijs te verlengen.

Toen ik mij met mijn DiGiD uitschreef uit Amsterdam en inschreef in Utrecht heb ik van niets en niemand een bevestiging gehad. Bobby die alleen een adreswijziging had doorgegeven kreeg een welkomstpakket. Dit zou wel eens een hele lange verhaallijn kunnen worden.